Recensie

Recensie Muziek

Bijna ongrijpbaar Mastodon lijkt klaar voor grotere zalen

Metal Een showband zal metalgroep Mastodon nooit worden, maar muzikaal klopte het in TivoliVredenburg. Afsluiter ‘March of the Fire Ants’ is in misschien wel vijftien jaar niet zo vurig gespeeld.

Focus op de muziek krijgt bij Mastodon de voorkeur boven podiumpresentatie.
Focus op de muziek krijgt bij Mastodon de voorkeur boven podiumpresentatie. Foto Timothy Norris

Wat is Mastodon toch een lastig te grijpen band. De band uit Atlanta, Georgia is op hun albums bij vlagen briljant, maar live zo vaak een domper. In Utrecht dinsdagavond geen spoor van de vals zingende en ongeïnteresseerde metalpubers die Nederlandse fans vaak voor zich zagen de laatste jaren.

Het gaat nog altijd niet per se makkelijk, in de Ronda-zaal van TivoliVredenburg, want een showband zal het nooit worden. Focus op de technische, volgepropte muziek waar allevier de bandleden zangdienst hebben, krijgt de voorkeur boven podiumpresentatie. Maar frontman tegen wil en dank Troy Sanders, die slechts toevallig midden op het podium lijkt te staan, sprak af en toe een woordje tegen het publiek, en wilde zelfs soms wat pogingen tot opzwepen doen. Kloppen op z’n hart, een hand in de lucht, een simpel ‘thank you!’

Minieme inspanning die werkte omdat het muzikaal zo goed klopte. De tot op het voorhoofd getatoeëerde gitarist Brent Hinds moet zijn zang nog altijd uit z’n kleine teentje persen, maar heeft godzijdank een paar zanglessen genomen. Evengoed liet hij zijn gitaarhals harder gillen en gefocust knetterden de solo’s van z’n gierende Flying-Vgitaar, vaak gelijk op met gitarist Bill Kelliher. Drummer Brann Dailor hoef je niet te zien om te horen dat hij nog altijd elke dag een metronoom eet voor het ontbijt. Zoals de krokodil van Peter Pan was hij constant dreigend en aanwezig, en grotendeels in de schaduwen achterop het podium rijgde hij zijn onwaarschijnlijke ritmes aan elkaar.

Goed om te horen dat veel materiaal van nieuwe plaat Emperor of Sand een passende toevoeging aan de setlist is. Opener ‘Sultan’s Curse’ rammelde, maar het vrolijke ‘Show Yourself’ en stamper ‘Steambreather’ pasten als tandwielen tussen oude krakers als ‘Black Tongue’ en ‘Megalodon’. Afsluiter ‘March of the Fire Ants’ is in misschien wel vijftien jaar niet zo vurig gespeeld.

Je weet het nooit met deze gasten, maar als Mastodon dit vasthoudt, is misschien eindelijk een stap naar grotere zalen gerechtvaardigd.