Keith Richards kon John Lennon er intens mee pesten: als je je gitaar zo hoog hangt heb je misschien de rock wel, maar niet de roll. De Amerikaanse jamband The Magpie Salute heeft de rock én de roll, met gitaristen Rich Robinson en Marc Ford die hun sporen verdienden bij de meest inventieve southern rockband van de laatste dertig jaar, The Black Crowes. Robinson en Ford doen niet moeilijk over het retrokarakter van hun band waarin ook Crowes-leden Sven Pipien en Ed Harsch een rol spelen, de laatste helaas postuum. Liefde voor muziek straalt uit al hun langgerekte blues- en souljams, met het Crowes-waardige ‘Omission’ en goedgekozen covers van Delaney & Bonnie, Pink Floyd en The Faces. Leadzang is niet hun sterkste punt maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met vlammend gitaarwerk.
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie
Een beetje retro, maar wel rock én roll
Live: 10 juli, Paradiso, Amsterdam
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
NRC Handelsblad
van 21 juni 2017
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
nrc.next
van 21 juni 2017