“En? Wat ga je straks doen met die 50 euro van Leefbaar?” vraag ik vriendin C., die na een aantal jaren in de bijstand eindelijk een (slecht) betaald baantje in het onderwijs heeft gevonden, maar te weinig verdient om met haar kinderen van rond te komen. C. hoopt op een kappersbezoek, maar verwacht dat het geld weer in die diepe put van eeuwige betalingsachterstanden zal verdwijnen. Een eenvoudige kampeervakantie of reparatie van haar afwasmachine kan ze er in ieder geval niet van betalen. En dan is er ook nog eens die enorme huurschuld van haar ex-man die op haar verhaald wordt, omdat ze ooit samen hun handtekeningen hebben gezet onder een huurcontract van een huis waar ze al jaren niet meer woont. Ze had zich na de scheiding keurig op het adres laten uitschrijven, maar had niet begrepen dat ook het huurcontract moest worden aangepast. Op de dag dat ze, na 2 jaar bijstand, eindelijk haar eerste salaris ontving, werd door de schuldeiser van haar ex beslag gelegd op haar loon, omdat er bij de ex zelf niets meer te halen viel.
Ze heeft met veel moeite een betalingsregeling kunnen treffen, maar leeft daardoor nog steeds op bijstandsniveau. Nee, dat Leefbaar, daar heeft ze het niet zo op. Ze breken goedkope huurwoningen af om plaats te maken voor bakfietswijken tenslotte. En het was ook dezelfde partij die haar dwong tot het leveren van een zogenoemde ‘tegenprestatie’. Ze moest papier prikken in het centrum van de stad, zelfs op een terras vol bekenden en op het schoolplein waar ze kort daarvoor stage had gelopen. Erger nog was de vernedering van voorbijgangers, die deden alsof ze er niet was, alsof het geen mens was dat hún vuil liep op te ruimen. En haar compleet negeerden als ze in haar oranje werkhesje vrolijk ‘goedemorgen!’ riep.
Ze wilde niets liever dan werk vinden, om maar aan de terreur en vernedering van die meedogenloze bijstandsconsulenten te kunnen ontsnappen
Dan die keer dat ze vanwege de nieuwe, strenge aanpak van de Leefbaar-wethouder nota bene met kerstmis 100 procent gekort werd op haar uitkering omdat ze (voor de tweede keer overigens) een afspraak bij de sociale dienst was vergeten na te komen. Of toen ze van haar bijstandsconsulent na twee jaar moest stoppen met haar avondopleiding, omdat ze tijdens een verplichte stage van twee weken niet beschikbaar zou zijn voor werk. Terwijl ze zich nu juist liet omscholen op eerder advies van de sociale dienst. Ze wilde niets liever dan werk vinden, om maar aan de terreur en vernedering van die meedogenloze bijstandsconsulenten te kunnen ontsnappen. Daar helpt dat cadeau van 50 euro voor de ‘working poor’ heus niet bij, is haar inschatting.
In het woord alleen al proeft ze de minachting. Het helpt haar niet verder en het kan voor werklozen ook geen reden zijn extra hun best te doen om een baan te vinden. Nee, vindt C., Leefbaar Rotterdam is niet de partij voor de ‘gewone’ Rotterdammer of de ‘working poor’. Of om met Tunahan Kuzu te spreken (op wie ze het trouwens ook niet heeft): „Trap er niet in!”