Opnieuw borsten, billen en biceps in de nieuwe Baywatch

Wie jong was in de jaren negentig heeft ongetwijfeld wel eens geprobeerd om net zo mooi in slow motion de zee uit te rennen als Pamela Anderson in Baywatch. Goudglanzend in het late zonlicht. Eindeloze benen in het rode hoog opgesneden badpak. De borsten deinend in het net iets te laag uitgesneden decolleté. De camera likte langs haar lichaam als een tienerjongen aan een waterijsje.

Lees ook dit profiel van hoofdrolspeler en actiefilmacteur Dwayne Johnson: Wordt dit de eerste president met de titel ‘sexiest man alive’?

Als de term ‘male gaze’ niet al in de jaren zeventig was uitgevonden om de manier te beschrijven waarop Hollywood naar het vrouwenlichaam keek dan was dit hét moment geweest. De hoofdrolspeler van de langlopende tv-serie over een groepje Los Angeles County Lifeguards was overigens David Hasselhoff als überstrandwacht Mitch Buchannon. Maar wat die nou precies deed behalve tropische stormen en aardbevingen trotseren, haaien en seriemoordenaars van het strand houden en en passant nog wat drenkelingen redden ben ik eigenlijk vergeten.

Dat mooie vrouwen altijd in slow motion bewegen alsof ze uit een softcore pornofilm zijn weggelopen is de running gag uit de nieuwe Baywatch-film die deze week in première gaat. Zo laten de filmmakers ons weten dat ze niet zomaar een nostalgische remake van een Generatie X-televisieserie hebben gemaakt, maar een meta-remake. Ofwel: een film die stiekem gaat over het feit dat hij een remake is.

Dus: als een mooie vrouw langskomt, vragen de personages zich af of mooie vrouwen altijd in slow motion bewegen. Duikt Hasselhoff op in een dubbelrol – als cameo van zijn oude rol en als zichzelf, de acteur – om met zijn huidige incarnatie te bespreken wat zijn rol in de sequel zal zijn. En als Anderson dan ook haar langverwachte opwachting maakt, is dat – hoe kan het ook anders – in super slow motion.

Dat is allemaal weer net een beetje ironischer en post-moderner dan andere recente retrofilms, zoals de aanstekelijke bromance van Ben Stiller en Owen Wilson in Starsky and Hutch (2004) of de reboot van jeugdpolitieserie 21 Jump Street (2012). Remakes zijn zo oud als de filmindustrie, maar de recyclewoede (of ideeënarmoede) in het Amerikaanse film- en tv-landschap neemt steeds extremere vormen aan. Films naar films, films naar tv-series, tv-series naar films en tv-series naar tv-series. Het is nostalgie, feelgood, op safe spelen. Maar het is ook ouderwets geld verdienen met modern durfkapitaal: copyright. Mediabedrijven verliezen hun licenties op bepaalde franchises en merken namelijk als ze niet blijven produceren. Dus moeten ze wel, en als het lukt, is het ook kassa. Kijk naar het onverwachts grote succes van 21 Jump Street. En zo worden de cycli steeds korter. Van Tobey Maguire’s Spider-Man in 2002 via Andrew Garfields The Amazing Spider-Man in 2012 naar Tom Hollands Spider-Man: Homecoming deze zomer is maar 15 jaar. Een beetje Bond-acteur gaat langer mee.

De plots worden al doende gereduceerd tot steekwoorden, het publiek haakt in op jeugdsentiment. Het doet er niet eens meer toe of het origineel goed was, als de reboot je maar een goed gevóel geeft. Zoals: altijd zomer en strandwachten houden de orde in het universum in stand.

Voor Baywatch is de oude cast is vervangen door vers vlees: showworstelaar en acteur Dwayne ‘The Rock’ Johnson speelt de nieuwe Mitch Buchannon, Kelly Rohrbach is als de blonde CJ de bombshell van dienst en hartenbreker Zac Efron (Bad Neighbours, High School Musical) daagt als aan lager wal geraakt Olympische zwemkampioen Matt Brody de macht op de apenrots uit. Er is een plotje rond een perfide vastgoeddeal, maar veel heeft dat niet om het lijf.

Hoewel nog steeds een testosteronbom van ouderwets seksisme, hebben de makers op z’n minst geprobeerd om de balans een klein beetje recht te trekken door niet alleen grappen te maken over domme blondjes, maar ook over dommekrachten en alledaags racisme en seksisme. Er zijn meer piemel- dan tietengrappen, en massa’s slapstick over de wijze waarop Mitch en Matt de strijd aangaan.

Zo mag Baywatch zichzelf op de borst kloppen als modernisering van het aloude subgenre van de bikinifilm. Noem het BBB-komedie: borsten, billen en biceps. Als het maar rolt en bolt en zongebruind is. De aanstekelijk zelfspot van The Rock maakt het allemaal nog net dragelijk.