De Oranjes zijn onze Trumpjes

Ivanka Trump, de dochter van de president, en Máxima Zorreguieta, de vrouw van onze koning, troffen elkaar deze week in Berlijn op een conferentie van de machtigste vrouwen op aarde. De twee kunnen het hier goed met elkaar vinden, veel spontaner dan Willem-Alexander en Vladimir destijds. Ze lijken ook een beetje op elkaar. Niet vanwege haarkleur of bloemetjesjurk. Ook niet omdat ze allebei een beetje foute papa hebben, schurkendochters zijn het. Maar vooral omdat ze uit dezelfde sociale klasse komen: die van kosmopolitische kinderen, zeg maar de klasse van Paris Hilton en Chelsea Clinton – die laatste twee zijn niet toevallig bevriend met Ivanka.

Ze mochten allebei aanschuiven in een panel over de economische positie van vrouwen. Daar wisten ze veel vanaf, dat is het punt niet. Máxima heeft economie gestudeerd en ze werkte in de bankwereld. Ivanka heeft een eigen boetiek en is entrepreneur. Maar er zijn meer vrouwen die economie hebben gestudeerd en meer vrouwen die een eigen winkeltje hebben en al die vrouwen waren er allemaal niet.

Deze twee jetsetvrouwen, Ivanka en Máxima, zouden hier niet zijn als ze niet gelieerd waren aan een belangrijke man. Op zich een prachtige illustratie van de toestand van de vrouw in de economie – precies het thema van de bijeenkomst.

Angela Merkel begreep hoe de hazen lopen in de 21ste eeuw. Zij nodigde Ivanka ook heus niet uit om over haar boetiekje te praten. Nee, Merkel wist dat je dicht bij Ivanka moet zijn als je Trump wilt beïnvloeden. De 35-jarige Ivanka is inmiddels zo machtig geworden dat er politieke analyses in de krant verschijnen over haar oorbellen. Ze droeg deze week in Duitsland bijvoorbeeld asymetrische oorbellen. Heel trendy en gedurfd en artistiek. Wat er op zou duiden dat ze het progressieve gezicht wilde tonen van de regering van haar papa c.q. werkgever: ze is ‘een van ons’, een afleidingsmanoeuvre van diens achterbakse beleid.

Een bizar baantje

Grappig is het niet eens, want Ivanka is ook daadwerkelijk de officiële assistent van papa Trump. Een bizar baantje, dat de democratie ondermijnt, zoals Anne Applebaum deze week terecht schreef. En Ivanka heeft ook daadwerkelijk invloed. Haar vader bombardeerde Syrië vanwege de gevoelens van Ivanka na het zien van gruwelbeelden.

Ik word er verdrietig van, net zoals ik verdrietig word van Dick Advocaat die wéér bondscoach wordt. In de vorige eeuw hadden we een en ander bereikt. We wilden verdiensten en talenten voorrang geven op erfenissen en adel. Maar inmiddels beknibbelen we weer op meritocratie en bejubelen we de privileges. Ons koningshuis is daarvan een goed voorbeeld. Het is onze versie van de Trump-dynastie. Het is privilege pur sang. Gratis geld voor één familie.

Je zou verwachten dat het koningshuis, elitair als het is, toenemend mikpunt zou worden van jaloezie en volkswoede, mede gezien de groeiende kloof tussen arm en rijk et cetera. Maar deze week was één traan in één interview genoeg om de gunst van het volk te winnen.

De koning had middels een een-tweetje met de twee belangrijkste televisiezenders beloofd een persoonlijk interview te geven. Wat hij deed. Hij bleek, tot veler verbazing, een mens te zijn. Die traan van Máxima hadden we al. Nu ook die van Lex.

„De koning is in één klap van zijn jetset-imago af”, kopte deze krant een dag later. En overal klonk gelijksoortige jubel. Vergeten de klachten over dure speedboten of biertjes drinken met Poetin. Vergeten de onrechtvaardigheid van het instituut.

Lees hier: ‘De koning is in één klap van zijn jetset-imago af’

Het deed denken aan een persoonlijk interview dat Donald Trump een jaar terug gaf. Voor het eerst was hij samen met zijn familie een uur lang op CNN. Lieve man was het opeens. Ook daardoor kantelde het beeld bij veel Amerikanen.

In Nederland reageerden veel mensen verbaasd dat de plattelandsbevolking van Amerika zo massaal had gestemd op een rijkeluiszoon uit New York. Bizar, nietwaar. Ik weet bijna zeker dat diezelfde Nederlanders massaal op Willem-Alexander en Máxima zouden stemmen als ze konden. De Oranjes zijn onze Trumpjes, ballerige liefhebbers van het snelle leven, alleen hebben we ze dus niet eens gekozen, we gunnen ze hun glitter gewoon, mits ze soms een traan tonen.