een schilderij

‘Toen wij bijna dertig jaar geleden ons huis kochten, was het hier een achterstandswijk. Dat wilde ik ook: huisarts in een achterstandswijk zijn. Maar de laatste jaren, ja ik durf het bijna niet te zeggen, is dit een yuppenbuurt geworden. Er zitten geen kogelgaten meer in de parkeermeters, er is geen drugshandel meer, geen prostitutie. Een paar jaar terug opende er zelfs een galerie, pal tegenover ons. Het was zeg maar de kers op de taart.

„We lopen er nu vaak binnen, mijn vrouw en ik. En we kopen ook wel eens wat. Maar kunst is prijzig, we hebben vijf kinderen, die wil je ook geven wat hun toekomt. We houden trouwens vooral van kunst uit de laat negentiende, begin twintigste eeuw – en die kun je lastig kopen.

„Een half jaar geleden overleed mijn moeder. Zij liet wat geld achter, waarmee je dan als druk gezin de gaten kan vullen. Maar ik wilde ook een herinnering aan haar. En dit schilderij, daar was ik meteen verliefd op. Je kunt het moeilijk uitleggen, zoiets gebeurt in een fractie van een seconde. Toen ik daarna kennismaakte met de kunstenaar, en begreep hoe bijzonder zijn techniek was, werd het gevoel nog sterker.

„Je ziet een soort reconstructie van een werk dat dankzij röntgenstralen is ontdekt onder Stilleven met akkerbloemen en rozen van Vincent van Gogh. Twee worstelende mannen zijn het, Van Gogh heeft het indertijd overgeschilderd omdat hij niet genoeg geld had voor nieuwe doeken. In de reconstructie zijn dus twee contrasten verenigd: een stilleven en een werk dat allesbehalve een stilleven is. En de waarde van dat stilleven nu, versus de armoede van toen. Kunst moet wel een verhaal hebben. En dit is een heel bijzonder verhaal.”

Het werk van Raúl Ortega Ayala is nog in de galerie te zien t/m 25 maart. durstbrittmayhew.com