Om het nog onoverzichtelijker te maken, heet zijn laatste album Ty Segall, net als zijn debuut uit 2008.
De schelle grafbakkenherrie van weleer is gebleven. In ‘Break a Guitar’ lijken daadwerkelijk gitaren te zijn gesneuveld en halverwege het furieuze ‘Thank You Mr. K’ wordt een compleet servies aan stukken gesmeten. Maar het grote verschil met vroeger is: variatie en diepgang.
Terwijl de duivelse fuzz-wals ‘The Only One’ klinkt als Black Sabbath in driekwartsmaat, lijkt de dromerige ballade ‘Orange Color Queen’ zo van een akoestische Beatles-bootleg te zijn geplukt. Ty Segall is de titel ‘Garagerockgod’ allang overstegen: hij kan nu namelijk alles.
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
NRC Handelsblad
van 22 februari 2017
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
nrc.next
van 22 februari 2017