Om het nog onoverzichtelijker te maken, heet zijn laatste album Ty Segall, net als zijn debuut uit 2008.

De schelle grafbakkenherrie van weleer is gebleven. In ‘Break a Guitar’ lijken daadwerkelijk gitaren te zijn gesneuveld en halverwege het furieuze ‘Thank You Mr. K’ wordt een compleet servies aan stukken gesmeten. Maar het grote verschil met vroeger is: variatie en diepgang.

Terwijl de duivelse fuzz-wals ‘The Only One’ klinkt als Black Sabbath in driekwartsmaat, lijkt de dromerige ballade ‘Orange Color Queen’ zo van een akoestische Beatles-bootleg te zijn geplukt. Ty Segall is de titel ‘Garagerockgod’ allang overstegen: hij kan nu namelijk alles.