Sjahrazade bezoekt Trump in het Witte Huis

Trump kijkt uit zijn raam. Een vliegtuig scheert over de stad. De duim die als een UFO boven zijn mobiele telefoon hangt, komt tot rust, even maar, dan gaat-ie over het scherm. Het bericht van 140 tekens rijgt zich aaneen. Hoe langer de schrijver aarzelt over versturen, hoe minder groot de kans wordt dat het daadwerkelijk gebeurt.

Twitteren is met scherp schieten. Hij doet het niet. De leider van de Westerse wereld heeft het benauwd gekregen, hij is tenslotte al zeventig jaar, hard op weg 71 te worden, een prachtige leeftijd om te gaan golfen, oude vriendschapsbanden aan te halen of gewoon niks te doen. Maar niet voor De Trump. Hij zag voor zichzelf een rol weggelegd op het wereldtoneel. Het volk beloonde zijn verfrissende optreden. Het volk beloonde zijn belofte op wraak.

De macht uitoefenen vereist meer dan alleen stamina en vitaminepillen en retoriek, het vereist een doel. De laatst overgebleven rivaal van Trump is zijn slapeloosheid. De dokter van het Witte Huis raadt hem medicamenten af; vroeg naar bed, wat meer rust en af en toe een slaapmutsje moeten het werk doen. Zo deed de vorige bewoner het ook, dat was ook geen langslaper, maar slapeloos was-ie niet. Trump denkt nooit aan zijn voorganger. Het bederft de sfeer.

Voorts raadde de arts aan midden in de nacht geen activiteiten te ontplooien, hij wees daarmee op zijn twittergedrag. De arts weet dat hij hiermee een potentieel gevaarlijk advies geeft; het is niet aan hem om de president te vertellen wat hij moet doen en laten in zijn contact met de buitenwereld. De arts gaat binnenkort met pensioen, hij heeft niks meer te verliezen.

Trump gaat op zijn bed zitten; Melania slaapt in een andere kamer, als ze er al slaapt. Hij heeft haar niet zozeer verbannen, ze zijn uit elkaar gegroeid. Hij heeft ruimte nodig. Soms kijkt hij naar het universum om te concluderen dat daar nog zo veel te ondernemen valt. Melania vindt het wel best. Soms komt ze langs om te kijken hoe het met hem gaat. Ze houdt niet van het Witte Huis. Ze mist New York, de vrienden, het sociale leven. Ze mist het leven buiten het keurslijf.

In de Duizend-en-een-Nacht wordt de waarheid gesproken door monsters, door ghoels, door geesten, de djinns, door sprekende vissen, door groene mannen, door slapeloze vrouwen, door dieren maar ook door schoenlappers, koperbewerkers en rondtrekkende reizigers. De waarheid is alles wat iets toevoegt aan onze kennis over de werkelijkheid. De waarheid is subjectief waardoor ze geen vast punt kent, dat stelt de verhalen in staat om te blijven groeien, verhalen gaan in elkaar op, versmelten.

Voor Trump is de wereld een plek zonder verhaal. Er is geen begin of einde. Er is alleen maar winst of verlies. Winnaar of verliezer. Erop of eronder. In het universum van Trump staat alles op scherp. Voordat Sjahrazade haar talent kan inzetten om de leider van de Vrije Wereld te boeien, moet ze hem zo ver krijgen dat hij haar accepteert als nachtbezoeker.

‘Meneer de President,’ fluistert Sjahrazade. Ze heeft zich aan de rand van zijn bed opgesteld. Ver genoeg om buiten het bereik van zijn lichaam te blijven, mocht hij gewelddadig worden, dichtbij genoeg om goed gezien te worden. Dit is het belangrijkste moment voor haar. Hier komt het op aan. Donald Trump schiet wakker uit zijn dommel. Een voor hem iets te mollige, donkerharige, langgewimperde dame aanschouwt hem mysterieus.

Voordat Trump om security kan roepen, heeft ze haar slanke, dwingende vinger op zijn lippen gelegd, in één beweging door vlijt ze zich op zijn schoot, lenig als een Bengaalse kat, wat hem kalmeert – ze wist het. Hoe overweldigend haar verschijning ook is, er gaat iets geruststellends van uit. De president leunt achterover. Geoefend drukt ze haar weelderige haarbos tegen zijn gezicht zodat haar parfumgeur hem omringt. Het werkte bij de koning, het werkt bij Trump. Met haar ogen hypnotiseert ze zijn blik. Als ze voelt dat het gevaar voor haar geweken is, laat ze haar vinger van zijn mond afvallen, staat op en gaat weer aan de verste rand van het bed zitten alsof er niks is gebeurd. Zo bewaart ze de controle: De intimiteit die ze veinsde meteen laten volgen door rücksichtslose afstandelijkheid.

Alles op z’n tijd. Ze is ervaringsdeskundige; duizend en een nacht, meer dan drie jaar heeft ze kunnen oefenen en elke oefening moest raak zijn. Dan sta je je mannetje. Ze neemt hem rustig in haar op. De ogen moeten het werk doen. Hij heeft zijn kamerjas nog aan, wat erop wijst dat hij niet van plan was om in te dommelen. Rond zijn ogen heeft hij de kraaienpoten van een man die vecht tegen de Tijd. Plastische chirurgie is een geweldige uitvinding om onder de gletsjer van de tijd vandaan te komen; Sjahrazade kan niet anders zeggen of het verricht prachtig werk.

‘Wie ben jij?’ vraagt Trump. Ze weet dat zijn verzet gebroken is. Nu hij op het punt is gekomen dat hij haar naam wil weten, is ze gerustgesteld. Ze noemt haar naam. Het is beter om meteen open kaart te spelen. Hij heeft tijd nodig om haar naam te begrijpen.

‘Indiaas?’

‘Perzisch-Arabisch met een vleugje Bombay.’ Trump moet er om glimlachen. Hij pakt zijn mobiele telefoon maar voordat-ie ’m aan kan zetten, waarschijnlijk om Twitter te bekijken, legt-ie ’m neer.

‘Mijn mannetjes hebben je zo te pakken.’ Vanuit het halfdonker kijkt ze hem doordringend aan. ‘Dan zal je opgesloten worden op verdenking van terrorisme.’

‘Meneer de President. Als u me weg had willen hebben, was dat allang gebeurd.’

Bij het opstaan blijkt Sjahrazade verdwenen te zijn. Het enige wat Trump zich kan herinneren is dat iemand hem met een boeiend verhaal een enkele trip dromenland wist te bezorgen.

In orale culturen wordt verhalen vertellen gezien als een medicijn. Het herstelt de verstoorde verhouding met het innerlijk. Bij Trump doet het precies het omgekeerde: het ontregelt zijn verhouding met het innerlijk. Alsof er een deur op een kier is gezet waar een koud stroompje tocht naar binnen glipt. Veel tijd om erover na te denken heeft hij niet. De knoppen en draaischijven van de nationale en internationale politiek staan klaar om ingedrukt en aangedraaid te worden.

Op de schaarse momenten dat hij alleen is glijden zijn gedachten af naar de mysterieuze, donkerharige, oosterse vrouw. Tijdens een briefing over het Midden-Oosten ziet hij op een beeldscherm een Iraakse vrouw verschijnen die wel iets van haar weg heeft. Ze wordt geïntroduceerd als een vijandelijk element. Er is niets in dat gezicht wat hem vijandelijk voorkomt, maar misschien is dat de kracht van het vijandelijke. Ze zou verantwoordelijk zijn voor een aanslag op Amerikaanse troepen.

Op een grijs scherm ziet hij een zwart puntje bewegen. ‘Dit is de terroriste’, zegt een militair. Dan licht er een vuurbal op. ‘Dat was de terroriste’, zegt de militair. Het uitschakelen van het kwaad geeft Trump genot. Hij ziet het als zijn taak dit genot te delen met de rest van de Amerikanen. Een taak is het niet, het is zijn roeping geworden. Om die reden is hij gekozen. Die dag dat hij het Amerikaanse volk vertelde dat als het aan hem lag, hij de meest brute efficiëntie aan de dag zou leggen om de primitieve terroristen overhoop te schieten, gingen de monden open van verbazing. Verrukt werd naar hem opgekeken als de man die het genuanceerde doen-en-laten-mits vernietigde. Die terroristen vernietigen, dat moesten ze nog zien, maar het eerste gehate slachtoffer was gemaakt: de domme twijfel van de nuance.

Zijn krachtige woorden liet hij dubbel exploderen door met zijn armen een schietbeweging te maken. Paf! Paf! Paf! En weg waren ze. Wat een feest! Wie zei dat hij geen verhaal had? Hij was het verhaal!

Het Amerikaanse volk schreeuwt om rauw, ongezuiverd genot. Genieten van dood, genieten van rechtvaardigheid, genieten van wraak. Een half uur later verschijnt hij op de televisie om kond te doen van dit succes. ‘Fatima Al-Ghazali, genaamd de Sjahrazade van Kirkoek, en vijand van de Verenigde Staten is vanochtend succesvol geneutraliseerd.’ Ergens in Amerika gaat boven een buitenwijk paars en rood vuurwerk af. Trump sluit de persconferentie af met de mededeling dat er meer slachtoffers gaan vallen onder de terroristen.

Trump vermoedt dat er opzet in het spel is, hoe kan het anders dat de Sjahrazade die hem ’s nachts bezoekt dezelfde naam draagt als de terroriste van Kirkoek? Met zijn vermoedens kan hij nergens naartoe. De arts van het Witte Huis merkt verbetering in zijn slaapconditie.

‘Het presidentschap kent een steile leercurve, dat zal de oorzaak wel zijn. Verantwoordelijkheid vermoeit.’

Hij vertelt niemand over haar nachtelijke bezoeken. Het zou zijn geloofwaardigheid schaden. Geen slapende honden wakker maken. Of hij twijfelt aan wat hij ziet? Daar is hij de man niet naar. Ze komt, vertelt een verhaal, waarna hij in slaap valt. Ze doet haar werk goed, dus waarom zou hij twijfelen aan wat hij ziet? Ze is efficiënt, ze is geweldloos en ze ziet er lekker uit ook. Macht zonder seks is als een nacht zonder maan. Machthebbers die hun seksuele driften verborgen voor het volk waren nooit geliefd. Het volk geniet van een machthebber die z’n erotische voorkeuren niet onder stoelen of banken steekt. Hij voelt dat de aanwezigheid van Sjahrazade hem verkwikt. Het volk ziet alles, ook zijn geluk. Gelukkig is zijn vrouw Melania vaak de hort op, zodat ze niet plotseling zijn slaapkamer kan binnenvallen. Ze doet veel aan liefdadigheid. Ze vervult haar rol in de wereld. Als Trump iets kan missen dan zijn het wel haar verhalen; Melania hoort tot de prijzenkast, niet tot het leven.

Op een nacht bekent Trump Sjahrazade dat hij onder de indruk is van haar verhalen. Zelf is hij niet zo’n verhalenverteller. Hij is meer een doener. Sjahrazade vertelt hem dat verhalen vertellen en iets doen elkaar niet uitsluiten. Ze wil dat misverstand rechtzetten. Ze ondersteunen elkaar. Trump begrijpt niet waar Sjahrazade het over heeft. ‘Dat komt wel’, stelt Sjahrazade hem gerust.

Dan vraagt ze hem wat minder te twitteren zodat hij meer kan genieten van zijn slaap. Trump vraagt Sjahrazade waarom ze er niet elke avond is. Daar heeft ze geen antwoord op. Ze laat hem in het ongewisse.

Op een avond doet Trump zijn beklag over de forse kritiek die hij krijgt op zijn migratiepolitiek. ‘Ik heb buitenlanders onder mijn beste vrienden’, zegt hij. ‘Ik wil dit land beschermen. Als ze een muur willen dan zullen ze een muur krijgen.’ Sjahrazade vertelt hem dat ze zonder de hulp van een paar goedwillende Mexicaanse werknemers in de keukens van het Witte Huis hier nooit zou zijn gekomen. Ze vindt dat de leider van de Vrije Wereld recht heeft op haar eerlijkheid. Trump kijkt haar met zijn staalblauwe ogen aan. ‘Je weet dat ik mijn mensen hiervan op de hoogte moet stellen. Ze zijn in overtreding’.

‘Maar zonder hun hulp zou ik hier niet zijn’.

‘Heb je hun verteld wat je kwam doen?’

‘Wees gerust, niemand weet iets van ons samenzijn. Wat zou je met die Mexicanen doen? Hen buiten je gezichtsveld plaatsen? Hen aan de andere kant van de muur plaatsen wil niet zeggen dat ze ook echt buiten je gezichtsveld zijn.’

Trump kan niet helpen dat hij begint te verlangen een kind met Sjahrazade te maken. Een kind dat haar radde tong heeft, haar wimpers en zijn energie. En geld. En invloed. Sinds hij president is baalt hij ervan niet méér kinderen te hebben gemaakt. Die zouden zijn nieuwe glorie nog glorieuzer maken. Deze kennis deprimeert hem, geeft hem het gevoel in de kern toch mislukt te zijn.

‘Niemand hoeft het te weten’, zegt Trump.

‘Hoe weet je dat ik wel een kind kan krijgen? Hoe weet je of ik wel besta.’

‘Als ik wil dat jij bestaat, dan besta je’, zegt Trump zelfverzekerd.

‘Je weet nog niets van mij’, zegt Sjahrazade.

‘Ik weet genoeg van jou om je tot de mijne te willen maken’.

‘Met het kind zal ook het verlangen verdwijnen’. Daar heeft Trump geen antwoord op. Hij heeft veel aan zijn hoofd. Poetin. De oorlog in Syrië – ‘daar kwam je toch vandaan?’ De krentenkakkers van de NAVO. Het laatste wat hij kan gebruiken is een verhandeling over liefde.

‘Liefde is economie,’ zegt Trump, ‘zo sta ik erin. Veel mensen zijn het met me eens. Ook filosofen en schrijvers, je collega’s’.

‘Snap ik niet’, zegt Sjahrazade, ‘dat liefde economie is’.

‘Jij hebt iets nodig dat ik jou kan geven. Ik heb er het monopolie op. In ruil daarvoor geef je me het allerbeste wat je hebt. Liefde.’

‘Liefde is geen wisselgeld.’

‘Liefde is de wisselkoers van onze verhoudingen.’

‘Ik werd verliefd op een man die me geen liefde gaf. Toch had ik hem lief. Meer dan wie dan ook.’

‘Maar je hebt verteld dat jullie niet meer samenzijn.’

‘Dat klopt.’

‘Was hij rijk?’

‘Hij was vermogend.’

‘Had je een goede advocaat?’

‘Waarom?’

‘Als je een goede advocaat had gehad, dan zou je je verlies hebben kunnen ombuigen in winst. Die kans biedt het Vrije Westen. Elke nederlaag draagt met een goede advocaat aan je zijde een potentiële overwinning in zich.’

Sjahrazade vindt het moeilijk deze grootspraak van Trump serieus te nemen. Ze is de afgelopen nachten gevoelens voor hem gaan koesteren. Dat dit zou gebeuren was onvermijdelijk. Zeker geen gevoelens van liefde, daarvoor vindt ze hem te oppervlakkig. Hij maakt de dingen vlak, oninteressant, mat. Daarmee vergeleken was haar wrede koning [Sjahriaar] een paradijsvogel.

Dwalen door het Witte Huis herinnert haar aan het paleis van de koning, alleen hoorde je daar de wind van alle kanten komen. Hier hoor je niks. Niet eens het geluid van mensen die met elkaar praten tijdens het eten. In het middelpunt van het Vrije Westen is de stilte weggesaneerd. ‘Hoe kan het toch dat in onze verbeelding verhalen altijd voortkwamen uit machtige plekken, en dat dat voorbij is? Waarom kunnen verhalen alleen nog maar voortkomen uit plekken waar de macht voorbij is? Is dat niet het einde van het verhaal?’ Sjahrazade vindt het moeilijk om het Westen in alles bijzonder te vinden. Ze schrikt van de hiërarchie, ze schrikt van de monotonie, ze schrikt van het gebrek aan tijd.

‘Doe je ook aan kusjes?’ vraagt Trump.

‘Als je mijn geschiedenis kende, zou je dat niet vragen.’