Protestborden tegen Trump schilderen op het activistische knutseluurtje

‘Wees welkom! Kom binnen.” Met een brede glimlach begroet Pete Sinjin (49) van kinderkunstcentrum Hootenanny Art House ouders en hun kinderen. „Er zijn koekjes en er is koffie.” De kinderleider wijst naar het aanrecht in de ruimte die ook dienst doet als klaslokaal. Het is druk. Voor de deur, op de hoek van 15th Street en 8th Avenue in Brooklyn, blokkeert een twintigtal kinderwagens de stoep.

De ouders zijn er dit keer niet voor een muziek-, yogales of knutselbijeenkomst. Het is maandagmiddag half vier. Sinds begin dit jaar is dit het vaste tijdstip voor het zogeheten ‘activistische uurtje’. Actievoeren tegen de regering blijkt een populaire activiteit te zijn om kinderen bezig te houden.

Vandaag staat in het teken van president Donald Trumps controversiële immigratiebeleid. Aan een lange, lage tafel schrijven en tekenen kinderen tussen de een en vijf jaar samen met hun moeders boodschappen op hartvormige rode kaartjes. Die zijn bedoeld om een Syrische vluchtelingenfamilie in Libanon een hart onder de riem te steken.

Gillian Gogur (41) zit naast haar dochter van 4,5 jaar die ijverig een abstract kunstwerkje maakt op een rood hart. Haar tweejarige zoon daarachter heeft zo te zien een groene stift in zijn rechterneusgat gestopt terwijl zijn moeder niet keek. „Ik denk dat ze begrijpen dat ik ergens tegen ben en dat het helpt een brief te schrijven. De meeste kinderen hier zijn te klein om te weten wat we doen.” De bijeenkomst vandaag had voor de kleintjes ook gewoon een normaal knutseluurtje kunnen zijn.

„De zondag na de verkiezingen liep ik verdwaasd door de buurt”, vertelt Gogur. „Gedachteloos liep ik hier naar binnen, er was een sing-a-long aan de gang. Sinds die dag merk ik dat meer ouders aangetrokken worden tot deze plek. Was dat eerst om stoom af te blazen, nu is het om iets te organiseren”, vertelt Gogur terwijl haar dochter aan haar mouw trekt.

„Hootenanny biedt ruimte voor iets waar deze gemeenschap behoefte aan heeft”, zegt leider Sinjin. Een plek waar ouders hun behoefte aan activisme in het Trump-tijdperk kunnen combineren met de opvoeding van hun kinderen zonder te veel agendatechnische acrobatiek.

Het kinderkunstcentrum is niet de enige plek hiervoor. Op lokale ouderschapsfora vliegen de uitnodigingen voor protestbordklasjes in New York je om de oren (‘Tomorrow: Sign-making party at Berg’n!’ of ‘Contact a Senator - We will offer free babysitting for kids!’). Podcasts zoals Mom & Dad Are Fighting wijden hele afleveringen aan hoe om te gaan met verzet tegen Trump terwijl je een kind opvoedt.

Ook buiten New York organiseren ouders bijeenkomsten thuis of bij kinderdagverblijven om tijd met hun kinderen te combineren met hun nieuwe rol als activist. In de aanloop naar de Women’s March on Washington DC van 21 januari organiseerde fotograaf Elizabeth Dranitzke (48) een bijeenkomst bij haar thuis met vrienden. Daar maakten ze ook de roze ‘pussyhats’. Als kind liep ze mee met haar eigen ouders in demonstraties in de jaren tachtig tegen Ronald Reagan. Dat doet ze nu ook met haar dochter (13) en zoon (16). „A family that marches together, stays together”, zegt ze met trots in haar stem.

Het nieuwe brunchen

Demonstreren is een sociaal gebeuren. „Meelopen met een mars is inderdaad een beetje het nieuwe brunchen”, lacht Dranitzke. Een grap die weerklank vindt bij meer ouders („Bij de brunch zouden we het ook over politiek hebben, dan voelt het beter iets nuttigs te doen met anderen”, volgens een vader in Brooklyn.)

In het hele land – van Novi, Michigan tot aan Dallas, Texas – werden in aanloop naar de vrouwenmarsen bijeenkomsten georganiseerd om met het hele gezin protestborden te maken of pussyhats te breien. Voor Ivory Madison (32) in San Francisco speelde de school van haar dochter een belangrijke rol in het mogelijk maken van hun protest. „Die bracht kinderen, ouders en docenten met elkaar in contact en zorgde voor de materialen om borden te maken voor de mars hier in de stad”. De uitgever kon maar een deel meepikken van het protest omdat haar vierjarige zoon en zesjarige dochter naar bed moesten. „We waren er anderhalf uur. Lang genoeg om ze te laten zien hoe actievoeren eruitziet.”

Madison zorgt ervoor dat haar kinderen buiten beeld blijven op sociale media. Andere ouders laten hun kinderen liever geen al te politieke – of grove – protestborden maken of vasthouden. „Dat mogen ze later zelf doen als ze dat willen”, zegt een moeder bij Hootenanny.

Traumatiseren

Onder ouders leeft de angst dat hun negatieve reacties op het nieuws uit Washington en hun verzet hun kinderen traumatiseren. Madison: „Ik beantwoord al hun vragen zodat ze weten wat er aan de hand is. Maar als een nieuwsbericht ze bang maakt, benadruk ik dat dit volwassen problemen zijn die volwassenen zullen oplossen. Dat dit niet iets is waar ze zich zorgen over moeten maken.”

A family that marches together, stays together

Het is behoorlijk balanceren, verantwoord opvoeden en actievoeren, blijkt bij een bijeenkomst van ouders in de Brooklynse buurt Gowanus. Hier propten dertig ouders en negentien kinderen zich vorige week zondag in een zaaltje. Baby’s spelen op een groen kleed op de grijze betonnen vloer omringd door afbeeldingen van opgeheven vuisten. Ouders praten met elkaar over de anti-Trumpdemonstraties waar ze geweest zijn. Het is de eerste zogeheten ‘Radical Playdate’ van het centrum, maar het moet de basis leggen voor een groep die zich actief inzet met petities en demonstraties tegen het beleid van Trump.

„Ik ben hier om met andere moeders uit te vinden hoe ik het ouderschap kan combineren met het protesteren”, vertelt Karen Posner (43). De docent Engels uit Manhattan worstelt met de nieuwe identiteit die ze heeft moeten aannemen na de verkiezingen.

Ze vindt het belangrijk dat haar vierjarige dochter – die aan haar trui trekt omdat ze samen een boekje wil lezen met haar moeder – ziet dat je „woorden in daden moet omzetten” als je het niet eens bent met de richting die het land opgaat. Posner geeft toe dat ze ook niet anders kan dan haar dochter meenemen naar deze evenementen. „Mijn man werkt avonden en weekenden. Ik moet wel.”

Een week eerder stond Posner in de vrieskou voor het appartement van de Democratische Senaatsleider Chuck Schumer in Brooklyn te demonstreren. „Onze kinderen meenemen naar deze protesten is goedkoper dan kinderopvang”, lacht vader Oscar Owens (41) bij een kinderwagen vol pizzadozen. De crèche kost in New York al gauw meer dan een maandsalaris en voor een babysitter betaal je naast vijftien dollar per uur ook het ophalen en de Uberrit naar huis. Dan is de keuze voor een praktisch lesje burgerschap snel gemaakt. „Ik ben hier omdat mama zei dat ik moest komen”, zegt zijn zevenjarige zoon Esa verlegen.

Terwijl kinderleider Sinjin van Hootenanny, de laatste bezoekers vaarwel wuift, ruimt hij de kleurstiften op. Hij legt nieuwe witte vellen op de tafels. Om 18.00 uur komen er opnieuw ouders langs voor het Activist Happy Hour, vertelt hij. „Of zoals ik het noem: het Unhappy Hour.” Met minder kinderen, maar wel met zelf meegenomen drank.