Investeer in kwalitatief goede kinderbescherming

Met de stelling dat het RSJ-rapport – waarin wordt geadviseerd te stoppen met interlandelijke adoptie – te kort door de bocht is, gaat emeritus hoogleraar Jeugdbescherming Ido Weijers voorbij aan een aantal cruciale zaken (4 januari, NRC Opinie).

Ten eerste heeft de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (RSJ) zich verdiept in de fundamentele vraag die ten grondslag ligt aan adopties: worden internationale adopties gedaan volgens de regels en voorwaarden die zijn neergelegd in het Haags Adoptieverdrag?

En wordt dit verdrag, waaraan Nederland zich heeft gecommitteerd, ten volle nageleefd, of wordt het vertrouwensbeginsel van het verdrag op een dusdanig wijze door de hierbij aangesloten lidstaten geïnterpreteerd, waarop het hun het beste uitkomt?

Feit is dat, door de kinderwens van mensen centraal te stellen, de vraag naar ‘adoptabele’ kinderen zorgt voor onwenselijke en illegale praktijken. Kijkend naar de geschiedenis van internationale adoptie, kunnen we concluderen dat het hierbij niet om incidenten gaat.

Zo blijken veel geadopteerden geen wees te zijn, terwijl dat wel in hun adoptiedossier staat vermeld. Wellicht is de discutabele definitie van de Verenigde Naties, die stelt dat een kind waarvan een van de ouders is overleden al een wees is, hier gedeeltelijk debet aan.

Tevens zorgt de vraag naar kinderen ervoor dat landen weinig investeren in kinderbeschermingsmaatregelen, maar wel een goed werkend adoptiesysteem opzetten.

Dat uit diverse onderzoeken is aangetoond dat opgroeien in een kindertehuis schadelijker is dan opgroeien in een gezin, zegt ook iets over de kwaliteit van de kindertehuizen. Vraag is bij wie de verantwoordelijkheid ligt voor die kwaliteit.

Het zou regeringen sieren als zij andere landen zouden aanspreken om voor hun eigen kinderen te zorgen, en te investeren in kwalitatief goede kinderbeschermingsmaatregelen, in plaats van in te zetten op een adoptiesysteem waardoor kinderen uit hun eigen land en cultuur worden gehaald.

Zolang moeders geen andere optie krijgen dan hun kind af te staan, zal er moeten worden geïnvesteerd in een systeem waar wél alternatieven zijn om moeder en kind niet te hoeven scheiden.

Laten we het geld dat verdiend wordt in het adoptiesysteem daarvoor gebruiken.