Mediawijsheid
Jeugdjournaal wel oké
We hebben kinderen tegen hun wil tot wereldburger gemaakt, betoogt Steven Pont (NRC, 24/12). De ontwikkelingspsycholoog waarschuwde voor de verschrikkingen in het Jeugdjournaal: „Volwassenen weten zich al vaak geen raad met dergelijke onderwerpen, dus hoe moet een kind daar chocola van maken?” Zijn idee dat de confrontatie met wereldse ellende te voorkomen zou zijn geweest, moet krachtig bestreden worden. Het zijn de historische omstandigheden geweest die het onmogelijk maakten om de volwassenwereld bij kinderen weg te houden. Er vielen bommen op „jeugdland”, zoals Lea Dasberg dat in Grootbrengen door kleinhouden (1975) uitdrukte. De aanpak van het Jeugdjournaal verdient uit pedagogisch oogpunt juist lof omdat het zich bekommert om de maatschappelijke toekomst van kinderen. En wat doet Pont? Hij houdt zijn zonen van 13 en 14 de dag na Trumps verkiezing het eerste uur van school thuis: om ze zélf bij te praten. Wat een arrogantie! Alsof de leraar daar niet toe in staat is.
Vleesconsumptie
Een ei hoort er niet bij
Ik las dat Nederlanders in 2012 bijna 200 eieren per jaar aten, hetzij hele eieren, hetzij eieren verwerkt in producten als beschuit en mayonaise. Ruim 3 miljard eieren per jaar dus! Goedemorgen. Krankzinnig veel. Nu wordt er al actie gevoerd voor het eten van biologische uitloopeieren, maar mensen zouden hoe dan ook veel minder eieren moeten gaan eten, zodat er minder legkippen nodig zijn. Mensen eten jaarlijks wel minder vlees, maar compenseren dat met eieren. Dat is het paard achter de wagen spannen. Mijn credo voor iedereen voor 2017 is: een ei hoort er niet altijd meer bij.
Politiek Correct groeten
Hoe ‘kerst’ te vermijden
Een kleine aanvulling op de – als immer – voortreffelijke column van Carolien Roelants over de vermeende crisis van het kerstfeest omdat mensen elkaar niet langer ‘prettige kerstdagen’ maar ‘prettige feestdagen’ wensen. In Angelsaksische landen is het al jaren gebruik om op kerstkaarten ‘Season’s Greetings’ te schrijven.
Geldpers
Omdat begroting faalde
Het vraaggesprek met de president van De Nederlandsche Bank, Klaas Knot (NRC, 27/12), verbaast mij. Het stuk gaat uitgebreid in op het feit dat hij tegenstander is van het massaal opkopen van obligatieleningen door de ECB. Dat wisten we al. Knot lijkt weinig oog te hebben voor de oorzaak van deze zowel in de VS als in Europa toegepaste ‘quantitative easing’ (geldverruiming). Dit paardenmiddel is van stal gehaald om onze economieën voor deflatie te behoeden. Beperken wij ons tot onze regering. Deze sloeg in een ernstige recessie aan het bezuinigen, verhoogde belastingen. Dit alles omdat ze gefixeerd was op het saldo van de rijksbegroting. Ze bracht ons op de grens van deflatie. In plaats van dit deflatoire beleid had men een stimulerend, inflatoir beleid moeten voeren. Met omvangrijke overheidsprojecten en belastingverlaging zou men de ernstige onderbesteding te lijf moeten gaan. Onderbesteding die blijkt uit het structureel te hoge overschot op de lopende rekening. Zelfde verhaal voor Duitsland. Omdat regeringen het lieten afweten heeft de ECB ‘de geldpers laten draaien’ om de afgepeigerde economie nieuw leven in te blazen.
Ik kan niet begrijpen dat een econoom met een toppositie een heel interview kan weggeven zonder op dit tekortschieten van het begrotingsbeleid te wijzen.
Verkeerde zaaddonor
Diep menselijk leed
Vrouwen in UMC Utrecht mogelijk met zaadcellen verkeerde man bevrucht, kopte NRC dinsdag. Ik heb iemand eens horen zeggen dat het diepste van de mens niet overlevingsdrift is maar voortplanting. Er zijn mensen die ‘gewoon’ kinderen krijgen en dat de normaalste zaak vinden. Pas als het niet lukt, wordt het een ander verhaal. Geen eenvoudige beslissing. Bij ivf wordt een eicel van de vrouw geïnjecteerd met een zaadcel van de man. Daar is een traject van denken, gesprekken en afwegingen aan vooraf gegaan, een met veel emotie gepaard gaande tijd. Ten slotte is het zover, de keuze is gemaakt. Dan worden er procedurefouten gemaakt in het UMCU. Wat er ook over wordt gezegd (‘de kans is klein dat de vrouw van de verkeerde man zwanger is’), uitgesloten is het niet. In het buisje waarmee zaadcellen worden opgezogen, zat nog zaad van een eerdere behandeling (hoe is het mogelijk). De raad van bestuur betreurt het, maar een oplossing is er niet. Dit leed vraagt op zijn minst om een thuisbezoek, een gesprek en een handreiking aan de echtparen. Laat deze mensen aan het woord met hun vragen. Bied hulp. Een betuiging van spijt is hier op zijn plaats. De medische wereld heeft het vertrouwen, de hoop van mensen beschadigd. Dat het ‘een menselijke fout’ is geldt meestal voor een misser. Maar breng het eens op deze mensen de oprechte zorg te geven die hier hard nodig is. Dit is diep menselijk leed.