Het werkpak van een asbestsaneerder

Een sfeer van angst

Als je iets vreemds onder je tapijttegels vindt, who ya gonna call? Hermans Asbest, bijvoorbeeld. „Al breek ik mijn beide benen, ik kom”, zegt bedrijfsleider Ed Smit (45). In een busje met een saneringsploegje van twee man rijdt hij voor. Zijn team werkt voor woningbouwcorporaties, scheepssloperijen en particulieren. En ja, vooral bij particulieren „merk je toch vaak een sfeer van angst.”

Want asbest, dat is brandwerend, goedkoop én levensgevaarlijk. Ed: „Dat weten we al sinds de jaren vijftig, maar pas sinds 1994 is asbest in Nederland verboden.” Je vindt het overal: onder vloertegels, in auto’s, in cement, in scheepsruimen en als isolatiemateriaal.

Eén ingeademde asbestvezel kan genoeg zijn voor een tumor, maar Ed is niet bang. Zoals een van zijn collega’s zegt: „Het is net als autorijden: het wordt pas gevaarlijk als je de regels niet volgt.”

Grapjes maken

De eerste stap is een bezoek van de inspecteur, die een monster neemt en een rapport maakt van de situatie. Dan volgt onderzoek in het laboratorium – gaat het inderdaad om asbest en om welk soort? Als laatste: de sanering. Ed en zijn collega’s sluiten de besmette ruimte af en allerlei machines zuigen de kwaadaardige vezels in filters.

In een aparte doucheruimte kleden ze zich om in hun werkpak: een antistatische overall met een hoofdkap, een wit T-shirt, een witte slip, sokken, handschoenen, laarzen en een masker met filters dat het hele gezicht bedekt. Daarna komt het neer op sloopwerk: duwen, zagen, trekken. Dat is intensief met zo’n masker op, zegt Ed. Maar ondertussen worden er nog wel grapjes gemaakt. „Want zonder lol kun je helemaal niks.”

Lees ook het werkpak van vorige week: Het werkpak van een advocaat

Collega’s in blote kont

Een shift duurt maximaal twee uur en wordt gevolgd door een uur pauze.

„Aan het eind van elke shift ga je door een van de douchesluizen: in de eerste ruimte trek je alles uit, behalve je masker. In de doucheruimte zet je het masker pas af. In de schone ruimte droog je je af en trek je je eigen kleding weer aan.”

Het masker en de laarzen worden na elke shift gewassen. Het T-shirt, de sokken, je onderbroek, handschoenen en overall worden na elke shift weggegooid. „De schaamte is bij ons natuurlijk niet heel hoog”, zegt Ed. „Elke dag zie je collega’s in hun blote kont.”

Vier jaar doet hij dit werk nu. Of zijn leven erdoor is veranderd? Hij haalt zijn schouders op: „Ik ben nog minder thuis.” En ja, als je in een hotelletje logeert, dan kijk je toch anders: „O, daar een doorvoertje, en daar vloerbedekking: overal asbest.” En wil hij dat dan niet meteen verwijderen? „Nee,” zegt Ed, „dat kan natuurlijk niet.” Hij heeft geen persoonlijke vete tegen asbest, het is gewoon zijn beroep. In 2024 moeten alle asbesthoudende daken weg zijn. „Nou, dat haal je nooit.”