Doorzichtige seksgrappen zetten nog niet tot een glimlach aan

Met zijn derde cabaretvoorstelling Sluimer manifesteerde Henry van Loon zich als een krachtige belofte. Zijn surrealistisch spel met schijn en werkelijkheid was weliswaar niet tot in de finesses doordacht, maar uit de vorm en de grappen sprak de ambitie niet de zoveelste cabaretier te zijn.

In Sleutelmoment is dat streven meteen weer voelbaar in een wervelend begin, met hoekige bewegingen, gekke geluiden, een blufferige toontje en een verhaal dat hij in China geboren zou zijn als een veel te lange man, compleet met maffe Chinese zang.

Maar zodra de fictieve reis naar Nederland gaat en hij in een snackbar en dan in een garage gaat werken, valt de voorstelling ver terug. Vergeefs probeert Van Loon de gekte vast te houden door er quasi-Chinees doorheen te gooien, maar de flets geformuleerde anekdotes, gemakzuchtige parodieën op commercials en doorzichtige seksgrappen zetten nog niet tot een glimlach aan.

Van Loon praat snel, voor het komisch effect, om daarna te kunnen vertragen, voor het dramatisch effect, maar doet dat zo slordig dat die techniek eerder tegen hem werkt. Ter afwisseling zingt hij liedjes, zoals een knappe Spinvis-pastiche. En een ballade, met als refrein: „Niets is wat het lijkt, het is maar hoe je kijkt.” Dan belooft hij zijn publiek de dubbele bodem die bij Sleutelmoment al te deerlijk ontbreekt.