Waarom worstelt Tiger Woods toch zo met zijn comeback?

‘See Phil. Daily tickets only $30’. Zo probeert sinds dinsdag de organisatie van het Safeway Open op haar website deze week golfliefhebbers naar het toernooi op Silverado Resort in Napa, Californië te lokken. Maandag stond er nog ‘See Tiger. Daily Tickets only $30’. Of nu de vijfvoudige major-winnaar Phil Mickelson de publiekstrekker is of de veertienvoudige major-winnaar en legende Tiger Woods maakt nogal een verschil.

Drie dagen nadat Woods zijn terugkeer in een golftoernooi aankondigde, rekende de organisatie van het Safeway Open nog op 30 tot 40 procent meer toeschouwers dan in voorgaande edities zonder Tiger. Alle golfliefhebbers willen Tiger zien. Of hij het nog kan na ruim veertien maanden afwezigheid door een zware rugblessure en verschillende operaties aan knie en rug. Zal hij nog net zo goed worden als vroeger, vóór zijn opeenvolgende blessures en voordat hij de controle op zijn leven verloor – volgens ingewijden na de dood van zijn vader in 2006? Kan hij nog echt op jacht naar het major-record van Jack Nicklaus, die er achttien won.

De organisatie zegt al bestookt te zijn met schadeclaims, mensen die kaartjes voor Tiger hebben gekocht willen hun geld terug. Leuk hoor, die Mickelson voor $30, maar ze willen Tiger zien, hem zien swingen, hem zien slaan, chippen en pitchen, zoals niemand voor hem en na hem heeft gedaan. Gokkantoren voelen zich benadeeld. Tiger zou terugkomen en hoe! Berichten van spelers die met hem oefenden en enkele holes met hem liepen, voorspelden sensatie. Jesper Parnevik, met wie Woods al heel lang bevriend is, zei tegen Golf Channel: „Over comebacks kun je nooit zeker zijn, maar iets zegt me dat zijn comeback spectaculair zal worden.”

Vorige week wees niets op een uitstel van Woods’ terugkeer. Hij had als assistant-captain van het Amerikaanse team inspiratie opgedaan tijdens de Ryder Cup, voelde zich thuis tussen de spelers met wie hij zo vaak optrok en verklaarde zich zowel lichamelijk als geestelijk goed genoeg om het toernooi te spelen. Maar ineens was daar maandag die afmelding en verklaring op zijn website: Alles is goed, maar zijn spel is nog te kwetsbaar.

Groot, geprezen, verguisd

Mensen die Woods menen te kennen en zijn status herkennen, zeggen nu dat ze de afmelding voelden aankomen. Tiger moet geschrokken zijn van de hype in de media rond zijn terugkeer, vooral alle drukte en analyses op Golf Channel. Zoals: ‘Oeps, daar gaan we weer. Waar raak ik in verzeild? Ik wil die drukte en die druk niet meer. Ik blijf lekker thuis, breng mijn kinderen naar school en houd me met mijn restaurant bezig. Alles is beter dan weer te moeten scoren en te worden beoordeeld.’ Het leven kan zo mooi en vredig zijn, als je niet telkens wordt beoordeeld op je score. Golfen op een groot toernooi doe je niet voor je plezier als je zo groot, geprezen en verguisd bent als Tiger Woods. Elke slag wordt beoordeeld, elke prestatie. Daar kan een mens genoeg van krijgen.

Het is een duivels dilemma. In een indrukwekkend verhaal op de website van ESPN beschreef Wright Thompson in april van dit jaar tot in detail de lijdensweg die Woods door de dood van zijn vader in 2006 heeft doorlopen. Hoe hij stuurloos verder moest zonder zijn anker, de man die hij bewonderde, die hij wilde evenaren, wiens leven een voorbeeld voor hem was, de man van wie hij op zijn derde jaar moest leren golfen. Hij was zijn vader. „Woods”, schrijft Thompson, „ging op zoek naar iets dat hij nooit zou vinden.” Vrouwen, die net als bij zijn vader altijd al op zijn pad waren gekomen, waren er tientallen, maar niet één gaf hem rust. Tijdens slapeloze nachten gaf hij zich over aan onmenselijke kracht- en gevechtstrainingen (CQD). Niemand was er nog om hem in zijn leven te steunen, te stimuleren en te helpen, zoals zijn vader. Met het boeddhisme , dat hij van zijn Thaise moeder (gescheiden van zijn vader) had geleerd, kon hij ook niet verder. Hij was de weg kwijt.

Militair

Begin 2012 baarde al het boek van zijn voormalige coach Hank Haney (The Big Miss: My Years Coaching Tiger Woods) opzien. Woods zou tijdens lezingen en trainingen op militaire bases gezegd hebben dat hij overwoog te stoppen met golf en Navy SEAL te worden, omdat dat altijd zijn droom was geweest. Woods en zijn management haastten zich om deze verhalen te ontkennen. Sterker: ze onthielden zich van commentaar.

In de longread van Wright Thompson, afgelopen april, bevestigen bronnen bij de Navy SEALs dat Woods inderdaad talrijke zware trainingen heeft gevolgd, hoe te schieten en te doden, hoe gebouwen te ontruimen, uit vliegtuigen te springen en onder water te vechten. Een trainingsmaatje zegt: „Hij hield van de anonimiteit van een uniform dragen en lid te zijn van een team. Hij was heel serieus. Als hij het twee jaar had volgehouden, zou hij gestopt zijn met golfen. Geen twijfel.”

Nog altijd worstelt Woods met zijn status. Aan de ene kant was hij graag de verlegen jongen gebleven die veel las, over hoe te leven met een vader die in Vietnam had gestreden en in zijn hart altijd militair was, en hoe om te gaan met zijn talent voor golfen. Aan de andere kant is hij graag de beste in golf. Hij werd er zelfs miljonair door, met alle privileges. Wie door zijn vader The Chosen One wordt genoemd, voorbestemd om de beste golfer ter wereld te worden en vooral om de wereld (als zwarte sportman) te veranderen, draagt een zware last. Wat heeft hij te verliezen? Zijn status. Wat te winnen? Zijn ware zelf, vooral een man die graag golft en niet bang is om te verliezen.