Lief als een poesje, lelijk als een beer

De Zweedse band Opeth kan kroelend bij je op schoot kruipen als een aanhankelijk poesje, dan boven je uit torenen en in je gezicht grommen als een woedende beer. Metaforisch dan, van grommen is al drie albums geen sprake. Maar die dynamiek is nog altijd een van de grote troeven van Opeth. De band zwaait van ingetogen gitaargetokkel naar stampende riff, via vloeiende overgangen en in een spannende opbouw.

Je hoort Jethro Tull, Camel en zelfs The Beatles in de muziek van Mikael Åkerfeldt en co, maar hier en daar wil de band nog best aardig vol op het orgel gaan. De mellotrons zijn niet van de lucht. Sorceress is lief en lelijk, heeft sterke melodieën, interessante harmonieën en gave riffs, net als op de briljante voorganger Pale Communion – maar zet geen stap vooruit, wat we wel van ze gewend zijn.