Verleidelijk lekker: een combinatie van gootsteenontstopper en accuzuur

Ron Rash imponeerde in 2008 met Serena, een sterke historische roman waarin vooral het genadeloze portret van het titelpersonage opviel. Rash (1953), Amerikaans hoogleraar cultuurgeschiedenis van de Appalachen, publiceerde daarvoor en sindsdien dicht- en verhalenbundels en nog enkele romans die telkens hoofdzakelijk in zijn eigen habitat gesitueerd zijn. En ook in deze nieuwe roman blijft hij dat gebied, de bergen in North Carolina, trouw, hoewel de setting uitermate hedendaags is.

Rash toont zich als steeds een bescheiden meester in het neerzetten van zijn personages. Sheriff Les is zijn hoofdpersoon, een stugge loner in de nadagen van zijn actieve dienst; de enige voor wie hij affectie voelt is Becky Shytle, de parkwachter met een ongeremde liefde voor de natuur; en dan is er Gerald Blackwelder, het bejaarde heethoofd dat zij, tegen beter weten in, onder haar hoede neemt. Ze torsen alle drie loodzware demonen mee; Les de herinneringen aan zijn ex-vrouw wier depressies hij onderschatte; Becky aan een schietpartij op haar school en haar verhouding met een gewelddadige eco-terrorist; en Gerald aan zijn zoon die omkwam tijdens een Golfoorlog.

Les heeft meer dan genoeg aan zijn hoofd in zijn laatste dienstdagen. Hij moet nog even voor de laatste keer de afkoopsom innen bij de wietboerderij die hij heeft gedoogd. Hij moet de lokale fabrikanten en handelaren in de gaten houden van crystal meth, een stille killer die zijn verwoestende spoor trekt door arm Amerika (een gekookt mengsel van gootsteenontstopper en accuzuur – klinkt verleidelijk lekker, toch?). Bij een inval in een drugspand vindt hij, te midden van de menselijke verwoesting, een opgewekte baby in een magnetron.

Maar bovenal moet hij een ander probleem weten op te lossen: de vergiftiging van een bij vissers populaire rivier op het terrein van een peperduur resort binnen de gemeentegrenzen. Alle vingers wijzen naar Gerald, inclusief die van Les zelf. En dat zet druk op zijn verhouding met Becky.

Helaas zakt het tot dan bekwaam opgebouwde boek op driekwart nogal in wanneer Rash besluit om de samengevoegde verhaallijnen het karakter van een whodunnit te geven.

Rash is een goed stilist, en het verhaal, enkele van de karakters, en niet te vergeten de soms bedwelmend mooie natuurbeschrijvingen maken Boven de waterval al tot een waardevolle roman. En het zal menige lezer naarmate het einde zich voltrekt niet veel meer kunnen schelen wie schuldig is aan wat.