Pumeza’s stem is geen allemansvriend

Haar verhaal doet denken aan dat van Kiri te Kanawa of Tania Kross. De Zuid-Afrikaanse sopraan Pumeza Matshikiza (1978) raakte per ongeluk betoverd door opera, toen ze Mozarts Nozze op de radio hoorde. Maar in de townships had je geen zangleraren. Wel kerkkoren, en zo klom ze op tot de opera van Stuttgart. Haar tweede cd is gewijd aan uiteenlopende opera-aria’s – van Purcell tot Catalani - en licht klassiek met een zwoele bite. Die passen haar stem, die stevig is, niet overal even stabiel en wat kelig - geen allemansvriend. Het recital stuitert alle kanten op. Ook de wat sensatiebewuste fotografie – uitgegekamd haar, geoliede naakte schouders – lijkt vooral gericht op het verleiden van nieuwe liefhebbers. Die zullen zo’n hapsnap zaprecital misschien innemend vinden. Maar het is waarschijnlijker dat je meer zielen wint voor opera met onversneden wereldklasse. Precies zoals dat bij Pumeza zelf is gegaan.