Terugklagen

Op hun stamtafel heeft Oscar een pakje gelegd. Martine is het nog aan het uitpakken als Oscar alweer van wal is gestoken over zijn drukke gezin. Alles komt tegelijk, dyslexie, een puber die steelt, hijzelf die daar verkeerd op reageert, en bij een spelletje kan niemand nog tegen zijn verlies. Op zijn hemd zitten vlekken van viltstiften die zonder dopjes tussen het wasgoed hebben gelegen.

Martine weet waarom ze cadeautjes krijgt. Behalve een luisterend oor biedt ze Oscar de fantasie van een leven zonder slaande deuren en continu gekwetste gevoelens. Ze belichaamt de mogelijkheid op een avond sigaretten te gaan halen en nooit meer terug te komen. Een enkele keer, als het laat is geworden, voelt ze dat Oscar haar bij het afscheid wil zoenen. Dan draait ze haar hoofd snel weg. Zo kunnen ze vrienden blijven.

Soms vraagt Oscar of hij niet te veel klaagt. Hij is bang dat ze dat onaantrekkelijk vindt. Maar zijn verhalen zijn altijd geestig, en Martine zegt dat zijn geklaag niet echt als klagen aanvoelt.

Martine vertelt hem ook wel eens dingen, maar geen dingen waar ze echt mee zit. Als er iets is, belt ze niet Oscar, maar Sjoerd of Fatima. Nu Sjoerd in het buitenland zit en Fatima net een kind heeft, belt ze gewoon niemand.

Om ook een keer iets te klagen te hebben, vertrouwde ze Oscar een tijdje geleden toe dat ze het jammer vindt dat Fatima en Sjoerd tijdelijk andere prioriteiten hebben. Het stak Oscar meer dan hij zichzelf wil toegeven. Aan de andere kant: hij is nu belangrijker voor haar dan ooit.

In de hoedanigheid van beste vriend probeert hij nu vaker met Martine af te spreken. Alleen is zij door de week altijd erg druk, en hijzelf kan nooit in het weekend weg.

Onlangs kwamen ze elkaar onverwacht tegen op een feestje. Ze waren allebei aangeschoten en dansten zoals ze nog nooit samen hadden gedanst. Martine zag zijn verslindende blik, maar door de drank zag ze die niet echt. Zijn lippen kwamen op de hare af. Pas op het allerlaatste moment wist ze haar gezicht nog weg te draaien.

Martine wikkelt het flesje parfum terug in het cadeaupapier en stopt het in haar tas. Ze luistert, knikt en lacht om een beeldende beschrijving van een ruzie. Ze doet het rustig aan met de wijn, ze weet dat ze zich nog moet concentreren.

„En nu hou ik erover op”, zegt Oscar. „De beurt is aan jou.” Hij haalt nog even bier en gaat ervoor zitten.

Martine vertelt hem dat ze iemand is tegengekomen. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. Het komt er nu opaan het nieuws zo klagelijk mogelijk te brengen.