In een container in de woestijn van Nevada doet piloot Ivan zijn werk. Hij bestuurt een drone die aan de andere kant van de wereld hangt, in het grensgebied tussen Pakistan en Afghanistan, waar de Talibaan en ander terroristisch gespuis hun bases hebben. Op grond van militaire inlichtingen – in het jargon: ‘intel’ – heeft Ivan het gemunt op centra van terroristen. Is er één gevonden dan drukt de piloot op een knopje en treft de bom doel.
Op een dag heeft Ivan de indruk dat hij niet een kazerne van terroristen, maar een school met kinderen heeft geraakt. Zijn superieuren nemen hem dat niet kwalijk: zoiets kan gebeuren, en vermoedelijk was het helemaal geen schooltje. Maar Ivan krijgt er psychische problemen mee – de discrepantie tussen de vermoede werkelijkheid aan de andere kant van de wereld en die van een eenzame man in een container in Nevada knaagt aan zijn werkelijkheidsbesef. Regelmatige uitstapjes naar Las Vegas met de motor, en een seksuele verhouding met een stripper vormen geen remedie meer – tenslotte is een stripper ook een fenomeen dat alleen als een beeld in de schijnwerpers bestaat.
Ivan geeft de brui aan zijn werk en trekt de wijde wereld in: aanvankelijk als een eenzame zonderling aan een onduidelijke kust, omringd door dieren en vijandige bandieten. Later – niet minder drastisch – als prijsvechter in extreme vechtsport, de ‘full contact’, een variant van kickboksen, uit de filmtitel. Zo, met de inzet van zijn lichaam tegen lijfelijke tegenstanders, hervindt hij zijn menselijkheid.
Dat klinkt allemaal vrij hoogdravend. Dat geldt ook voor de door regisseur David Verbeek, wiens zesde speelfilm dit is, zelf verstrekte interpretatie dat de film een reis door het (onder)bewuste van Ivan is. Maar je kunt Full Contact net zo goed als een lineair, spannend verhaal opvatten. Met een minimum aan tekst en verwikkelingen, en een maximum aan zwaar gestileerd beeld, maakt Full Contact grote indruk: de ogen in de nacht van de wilde honden die de held belagen wanneer hij ligt te ijlen na het eten van giftige krabbetjes bijvoorbeeld, zullen me nog lang bij blijven. Wat cameraman Frank van Eeden heeft verricht, is bijna steeds zeer indrukwekkend, en ook de minimale score van componist David Boulter (van de band Tindersticks) is zeer geslaagd. Full Contact maakt zijn filosofische pretenties alleszins waar, en blijft een zeer genietbare film – wat wil je nog meer?