Wie is dé klavecinist van de toekomst?

De klassieke muziek heeft er weer een rel bij. Klavecinist Mahan Esfahani had gerekend op een rustig zondagmiddag, eind vorige maand, toen hij aan zijn concert begon. Op het programma stond een bewerking van Steve Reichs bijna 50 jaar oude Piano Phase, waarin Esfahani ‘tegen’ een opname van zichzelf speelde. Maar voor een deel van het publiek was het stuk niet oud genoeg: het concert werd luidruchtig verstoord. „What are you afraid of?”, vroeg hij terwijl de boe-roepers de zaal verlieten. Beduusd ging hij verder met een concerto van Emanuel Bach.

De klavecinist, geboren in 1984 in Teheran, geldt als een van de grote klavecimbelbeloftes, maar is niet onomstreden – de ‘harpsichord ninja’ die lak heeft aan de regeltjes van de historische uitvoeringspraktijk neemt het graag op tegen de ‘klavecimbelmaffia’ die zijn aanpak afwijst. Uit zijn laatste cd, Time Present and Time Past (2015) spreekt veel ambitie. Met repertoire van de barokke Geminiani tot de eigentijdse Górecki gaat het vele kanten op. Juist in de oude muziek maakt hij een wat vluchtige en niet altijd even stabiele indruk.

Het hoogtepunt? Piano Phase.

Esfahani brengt zijn platen tegenwoordig uit bij Archiv, een label van Universal. Dat is niet de enige grote speler die (weer) oog heeft voor jonge klavecinisten. Erato (van Warner) pronkt nu met Jean Rondeau, even modebewust als Esfahani, maar dan met quasi-warrig hipsterkapsel en baardje. De naam van zijn ensemble is veelzeggend vernoemd naar Nirvana’s legendarische grunge-album Nevermind uit zijn geboortejaar, 1991. Op zijn nieuwste solo-cd, Vertigo, speelt Rondeau werken van Rameau en Royer. Dat doet hij smaakvol en krachtig, maar echt dansen willen zijn vingers nog niet.

Zijn dit dan de grote klavecinisten van de toekomst? Een van de beste vertegenwoordigers van hun generatie zit helemaal niet bij een groot label en heeft na een sterke start al sinds 2011 geen solo-cd uitgebracht, al leverde hij nog wel enkele bijdragen aan de onvolprezen website AllofBach.com.

Benjamin Alard (1985) heet hij, net als Rondeau Fransman, maar hij is een minder flitsende verschijning – je mag hopen dat het daar niet aan ligt. Luister naar zijn hypnotiserende opname van Bachs Italiaanse concert, of zijn heerlijke en glasheldere uitvoering van Bachs Triosonates (op orgel), waarin hij zijn perfecte handonafhankelijkheid demonstreert. Het goede nieuws: deze zomer pakt hij de draad op met een opname van de Goldbergvariaties.