Bij Oostpool zijn de mannen zeker zo mooi als Lulu

Hunk Benja Bruijning speelt voor het eerst bij Toneelgroep Oostpool. Hij mag als de romantische kunstenaar met woeste haren en blote voeten Lulu verleiden. Na hem volgen mooie collega’s als Martijn Nieuwwerf en Teun Luijckx, die de sexy archetypes van succesvolle zakenman en nobele wilde vertolken. Er moest voor Lulu duidelijk iets te snoepen zijn.

In de Lulubewerking van auteur Hannah van Wieringen en regisseur Marcus Azzini bij Toneelgroep Oostpool zijn de mannen zeker zo mooi als Lulu. Tegelijkertijd flirt zij op haar beurt net zo fout en fataal. In een reeks onstuimige liaisons zetten zowel de mannen als de vrouwen elkaar na gretige consumptie allemaal even meedogenloos aan de kant.

De acteurs verprutsen de liefde vooral in komedievorm, met snelle, ritmische dialogen en wanhopige blikken richting publiek. Vooral Kirsten Mulder barst hierbij van de energie en geeft haar jongensachtige Lulu tegelijkertijd mooi een steeds meer onheilspellende ondertoon. De jonge acteurs zijn helaas een stuk minder bedreven in het genre.

De aandacht van regisseur Azzini ging misschien verloren in het beeld. Op een soundtrack van Joost van Bellen en Sander Stenger ontwierp Kunstenaarsduo Lernert & Sander een imposant bewegende lampenhemel en video-installatie. Bij de opening is het zeker indrukwekkend. Op een indringende versie van Eurythmics’ Sweet Dreams daalt een reusachtig scherm met wit led-licht neer en komt Mulder als een donkere schim in het felle tegenlicht te staan. De mannen op het toneel kunnen op haar schaduw projecteren wat ze willen. Daarna blijven de installaties irritant alle aandacht kapen. De dalende lampen sluit zich steeds meer als een net om de acteurs.

Het zijn niet alleen behoorlijk goedkope metaforen voor Lulu’s ondergang, ze storen ook. De acteurs verworden te vaak tot schaduwen of moeten te laag bij de grond spelen. De hele laatste scène zijn ze voor een groot deel van het publiek zelfs compleet onzichtbaar.