Horror

We kunnen er lang en kort over praten, maar dat hoofd spreekt tot de verbeelding. Het hoofd dat zonder de bijbehorende romp op de Amstelveenseweg werd gevonden. Het aansprekende zit hem ook in het feit dat een bouwvakker het hoofd ’s morgens om half acht aantrof op de stoep voor een zogeheten shishalounge. Naast een blauwe emmer. Allemaal elementen die onze fantasie aan het werk zetten. Ook de locatie zou je filmisch kunnen noemen: ongeveer halverwege het voormalige Huis van Bewaring en het Olympisch Stadion in Amsterdam-Zuid. En dus voor zo’n waterpijpcafé, waar nette burgers niet naar binnen durven. En langs een brede weg met eetzaakjes en bomen. Maar het meest prikkelende, en dat detail wordt sinds de eerste publicatie woensdag nergens weggelaten, is de stand van het hoofd. Het was gericht naar de shishalounge, die dienst doet als kantine voor foute zaakjes.

Het had een betekenis.

De levenloze ogen van Nabil Amzieb keken als het ware een of meerdere figuren uit de Mocro Maffia aan. En de boodschap zal zowel voor de afzenders — leden van weer een andere Mocrobende — als voor de ontvangers helder zijn. Een waarschuwing. Don’t fuck me, Tony.

Ik weet niet of de protagonisten in de al jaren durende Marokkaanse vete in de Amsterdamse onderwereld Scarface kennen. Ik weet wel dat hun voorgangers Willem Holleeder en Cor van Hout hele scènes uit The Godfather konden naspelen, voordat ze Freddy Heineken en Ab Doderer ontvoerden. Dat heb je met die dingen: filmmakers baseren zich op misdadigers en misdadigers laten zich inspireren door films.

Meedogenloos en denken dat de stad van jou is: dat heeft al het gajes gemeen. In Mexico vindt men soms een toegetakelde dode crimineel in een ligstoel langs de weg. Gevoel voor theater kun je die lui niet ontzeggen. Kennelijk gaan drugshandel en de ondoorgrondelijke hutspot van afrekeningen gepaard met rituelen die een beetje scenarioschrijver doen watertanden. Ook nu weer met deze Nabil Amzieb, naar men zegt niet veel meer dan een 23-jarige loopjongen in de maffia van Amsterdam-West: zijn verkoolde romp in een uitgebrande Volkswagen Caddy in de Bijlmer, zijn hoofd op de stoep voor een dubieuze waterpijptent. Een nieuwe serie van The Bridge zou er rustig mee kunnen openen.

Je moet ook niet proberen al die krantenverhalen van Anouar B. alias Popeye, van Benaouf, Inchomar, Yassine, Souhail, Adil, Karim, Rida, Saïd, Najib, Hoessein, bijgenaamd Hoes, Redouan en Houssine te ontcijferen. Zeker niet met al die tot hoofdletters afgekorte achternamen erbij. Onleesbare toestanden zijn het. Bovendien kan de Mohammed die vandaag vanuit zijn Merrie — Mercedes — in Bos en Lommer opdracht geeft tot een liquidatie morgen een dode Mohammed zijn. Je komt er toch niet uit.

Van belang is dat de gedegenereerden elkaar met oorlogstuig achterna zitten vanwege ripdeals die op verrekeningen wachten — en dat ze de stad als een decor beschouwen. U en ik zijn de figuranten in de films die zij bedenken. En de nieuwste trend is horror. Reservoir Dogs is verdrongen door Sin City.