“Het is alsof de letters tijdens het lezen verspringen”, omschreef een vriendin van de Zweedse programmeur Victor Widell haar dyslexie. De letters staan er wel, en zijn los van elkaar ook prima te lezen, maar het is lastig om snel woorden te herkennen. De uitleg zette Widell aan het denken, en hij maakte een scriptje waarmee mensen zonder dyslexie kunnen ervaren hoe het is.
Druk op ‘Aan’ om zelf te ervaren wat dyslexie met dit artikel doet
Het script van Widell is gebaseerd op ‘typoglykemie’. Dat is een onofficiële term voor het fenomeen dat woorden waarvan de eerste en laatste letters blijven staan, maar de letters daartussenin door elkaar gehusseld zijn, goed leesbaar blijven. Zo werkt ook de tool van Widell, hoewel de leesbaarheid daarbij (bewust) wordt verslechterd doordat de letters ook nog eens verspringen.
Sommige mensen met dyslexie ervaren inderdaad dat de letters ‘dansen’, zegt het Steunpunt Dyslexie. Maar de boodschap van het scriptje van Widell is een andere:
“Mensen beseffen vaak niet hoe hard het met dyslexie werken is. Zo’n tooltje geeft goed weer dat je je heel hard moet inspannen. Het is topsport om iets te lezen dat voor anderen een simpel stukje tekst is.”
Bij dyslexie horen allerlei symptomen. Sommigen hebben problemen met spellen, terwijl anderen meer moeite hebben met lezen. Er zijn mensen met dyslexie die de letters zien verspringen, maar er zijn er ook die letters bijvoorbeeld ondersteboven zien, of duizelig en misselijk worden bij het lezen van teksten. Eén eigenschap hebben ze gemeen, en het tooltje helpt die volgens het Steunpunt te begrijpen:
“Je kan zien hoe frustrerend het is om op deze manier een tekst te moeten lezen. Lezen is voor mensen met dyslexie een heel inspannende taak. Maar dit toont niet hoe het voor iedereen is. Er zijn verschillen.”