Volgens de overlevering was Keizer Leopold II bij de première zo verrukt over Il matrimonio segreto (1792), dat hij gebood bij wijze van toegift de hele opera nogmaals op te voeren. De zangers kregen wel eerst een hartige maaltijd.
Domenico Cimarosa’s tweeakter is een klassieke opera buffa over twee zusjes, hun geldbeluste vader en het standsverschil van de huwelijkskandidaten. De jongste, Carolina, is in het geheim getrouwd met de klerk Paolino. Haar oudere zus Elisetta is beloofd aan de graaf, maar die wordt op slag verliefd op Carolina. Tot overmaat van ramp heeft de licht hysterische tante van de zusjes haar zinnen gezet op de klerk Paolino.
De jonge cast maakt de voorstelling tot een feest. Het acteerwerk is van hoog niveau en de chemie tussen de zes zangers zonneklaar. Geestdrift spat de zaal in, er wordt uitstekend gezongen in puntgave ensembles en de geweldige personenregie van Monique Wagemakers munt uit in timing en details. Sopranen Lilian Farahani (Carolina) en Florie Valiquette (Elisetta) zijn heerlijk als de kattende zusjes. Zoals Farahani hoofdpersonage Carolina met ziel en zaligheid neerzet is ontwapenend sterk.
Bas Mikheil Kiria is imposant van geluid en gestalte als vader met handelsgeest die zijn dochters tracht te slijten, en die horendol wordt van hun gekrakeel. Bariton Michael Wilmering doet niet voor hem onder als temperamentvolle graaf, die voortdurend met veel omhaal van woorden beweert dat hij een man van daden is. Zijn pyjama van roze satijn is perfect gekozen. Het duet waarin beide heren hun ruzie omtrent huwelijk en bruidsschat uitvechten is een vet geacteerd duel van hogere mimiekskunst.
In de bak speelt het Nationaal Jeugd Orkest puntig onder Benjamin Bayl, die mooi doseert en een scherp oor heeft voor Cimarosa’s precieze muzikale karaktertekening. Het decor van eindeloze beweeglijke rijen kledingzakken is prachtig. Het doel van de productie, toptalent laten proeven aan het echte werk, is ruimschoots gehaald. Il matrimonio segreto is een voltreffer.