Hij verzamelde kinderporno, voor de sport

Geruit overhemd, jeans, montuurloze bril, modieuze stoppels. Een kus van de vriendin voor de zitting. Peter (46) werkt als technisch specialist. Baan, auto, laptop, partner, zoon uit eerder huwelijk, druk werkrooster. Bezoekt grote bedrijven in het hele land. Maar Peter heeft ook ADHD, autisme, aandachttekortstoornis (ADD) en hij is exhibitionist en pedofiel. Hoewel hij dat laatste ontkent. Bij kinderen op straat heeft hij geen seksuele gevoelens, zegt hij. Pedofiel zijn, het lijkt hem vreselijk.

Verandert er iets in z’n leven, dan raakt Peter gespannen. Hij leeft sociaal geïsoleerd en voelt zich klein, minder en onzeker. Vooral bij andere mannen. Emotioneel voelt hij zich onvolwassen. Knuffelen, je veilig voelen, opgaan in elkaar, verliefdheid? Bij z’n ex liep aanraken al gauw uit op seks. Hij miste warmte. Peter voelde zich veilig bij tieners, met wie hij online chatte. Op één werd hij verliefd, met haar voelde hij zich één.

En masturberen deed hij dus bij kinder- en dierenporno. De voorzitter („dit wordt niet leuk”) beschrijft een scène tussen een hond, een penis en „een meisje van 7 tot 10”, uit Peters omvangrijke collectie. Hij heeft films waarop kinderen worden geslagen, met (huilende) baby’s en volwassen mannen.

Peter snapt het zelf ook niet, zegt hij. Hij wil „zichzelf niet goed praten”. Hij weet dat hij ernaar keek, maar kan zich geen gevoelens herinneren. Peter erkent vrijwel alles. Maar waaróm deed hij het dan? Vanwege het verzamelen, zegt hij. Er is moeilijk aan te komen en dan is het een kick om het te downloaden. „Voor de sport”, zoiets. Aan het „strafrechtelijke deel” dacht hij niet.

De voorzitter vindt dat niet zo plausibel. „Als u niet opgewonden wordt van kinderporno, waarom verzamelt u dan geen modeltreinen of postzegels?” Thuis krijg ik die vragen ook, zegt Peter. Maar pedofiele gevoelens, nee. Hij merkt niet dat hij ze heeft.

Tips van de FBI

De officier vindt Peter iemand die begint met ontkennen en pas toegeeft als de feiten ertoe dwingen. Schuilnamen, e-mailadressen, zoektermen, (geheime) bestanden – Peter kende ze niet, totdat de recherche hem met bewijs confronteerde. Hij werd gepakt na tips: van de FBI die hem via undercoveragent Friendlypedo uitlokte. Door Facebook, Flick’r en Yahoo, die zagen hoe Peter hardcore foto’s plaatste. De politie had het ene onderzoek nog niet afgerond, of het volgende signaal kwam alweer binnen. En steeds voerde het IP-adres naar hetzelfde nieuwbouwwijkje.

Behalve hardcore preteen foto’s, films en chatconversaties met meisjes, aan wie Peter ook graag foto’s van zijn stijve penis mocht sturen, voorzien van hun naam, wist hij ook één 15-jarig meisje, ergens in België, zover te krijgen hem te ontmoeten. De politie ontdekte het chatgesprek in zijn telefoon toen ze hem voor de derde keer aanhield. Nauwelijks was de Belgische politie gevraagd haar identiteit uit te zoeken, of België vroeg aan Nederland of ze een zekere Peter kenden, met dit IP-adres. Bingo.

Hoe vaak moeten we nog bij u aan de deur komen, vraagt de officier. Peter erkent, hij was niet altijd eerlijk geweest. Ook niet na de eerste huiszoeking. Zijn vorige vriendin had hij evenmin alles verteld. Dat hij in de VS had gewoond, met een vorig gezin. Dat hij er voor kinderporno was gepakt, een jaar had gezeten en daarna als ongewenste vreemdeling was uitgezet. Sindsdien zag hij zijn zoon niet meer. „Maar nu heb ik geen geheimen meer. Ik heb nu mensen op wie ik kan steunen.”

De officier eist twee jaar cel, waarvan de helft voorwaardelijk, met de maximale proeftijd van tien jaar. Plus behandeling en toezicht door de reclassering. De rechtbank is het ermee eens.