De pollepel als sociaal breekijzer

Margi Geerlinks vindt het niet alleen belangrijk om haar gezin (man en twee jongens) te verzorgen, maar ook alle mensen daaromheen. Neem dat laatste vooral letterlijk: de Rotterdamse fotografe wil de steun en toeverlaat zijn van haar hele buurt, en van die missie heeft ze de afgelopen acht jaar ook ontzettend veel werk gemaakt.

De meeste vrije tijd en energie zijn daarbij gaan zitten in het opzetten en runnen van de Woonkamer. Een ontmoetings- en activiteitenruimte voor de wijk, ondergebracht op de benedenverdieping van een vooroorlogs huizenblok op de Burgemeester Meineszlaan. Tot 2007 was er een obscuur belhuis gevestigd, nu is het dankzij initiatiefneemster Geerlinks de drempelloze verzamelplek voor 135 families uit de omliggende straten. Ahmed Aboutaleb is gast vanaf het allereerste uur.

Allemaal verantwoordelijk

Marokkaanse, Turkse en Kaapverdische buurtbewoners (75 procent) maken volop gebruik van de Woonkamer. Maar ook het resterende kwart, veelal hoogopgeleide autochtone Nederlanders in dit stukje van Rotterdam-West laat er de hele week door zijn gezicht zien. Voor een bedrag van 36 euro per jaar zijn ze allen lid van de Woonkamer en tevens mede-eigenaar ervan. Wat er in de praktijk toe heeft geleid dat ze zich ook allemaal even verantwoordelijk voelen voor de gang van zaken in en rondom hun circa 60 m2 grote buurthuisje.

De drie Aïsha's

In de Woonkamer is dan ook elke dag wel wat te doen. Yoga en pilates, mindfulness en tai chi, Bulgaarse les („voor op vakantie”), filmvertoningen, optredens, kindermiddagen en spreekuuravonden van de wijkagent en de gebiedcommissie. Alles wordt op touw gezet door de leden zelf. De ‘drie Aïsha’s’, een trio Marokkaanse dames, fungeren meestal als gastvrouwen en cateraars. En op wat kleine subsidies, giften en inkomsten uit de verhuur na kan de Woonkamer zich helemaal zelf bedruipen.

Het populairst in het buurthuisje zijn en blijven de aanschuifmaaltijden, vertelt Margi Geerlinks. Om haar freelancepraktijk als fotograaf niet helemaal te laten verkommeren, is ze vorig jaar afgetreden als bestuurslid. Maar ten minste twee keer per week is ze eraan gehouden met de pot van de Woonkamer mee te eten. Als ze zelf niet komt opdagen, staan de koks of de gastvrouwen van dienst gewoon bij haar aan de deur met een dampend bordje. Ook oudere en alleenstaande vrouwen uit de wijk worden desnoods thuis opgezocht met het verzoek gezellig aan te schuiven. Er altijd voor elkaar willen en kunnen zijn, luidt de gedachte erachter. „Een thuisgevoel in de grote stad.”

Pastilla en pindasoep

De drie Aïsha’s koken regelmatig Marokkaans in de Woonkamer, en op woensdagen is het vaste prik dat Louis Lie-Hap-Pro, een cliënt van zorginstelling Pameijer, boven de pannen staat. Op zijn menu onder andere een Surinaamse bonenschotel, pasta’s en Hollandse eenpansgerechten, maar vooral zijn pindasoep en nasi zijn erg lekker. Favoriet van burgemeester Aboutaleb en Margi Geerlinks is de pastilla (hartige Marokkaanse taart) met noten en kip. De maaltijden kosten per persoon €3,50 of € 7,50, afhankelijk van degene die aan de beurt is om ze te bereiden.

„Met samen eten is in onze Woonkamer alles begonnen”, zegt Margi Geerlinks, die van enthousiasme en menslievendheid vrijwel permanent van oor tot oor straalt. „Samen eten verbindt mensen. Dat mag dan inmiddels als een cliché klinken, maar wat blijkt het elke keer opnieuw toch weer waar.”

En, nou ja, cliché? Acht jaar geleden werd er door welzijnsinstanties nog lichtelijk gesmaald bij het idee: amateur-hulpverleners die de achterstandswijken introkken met de pollepel als sociaal breekijzer. „Nu zijn er Woonkamers door de hele stad en is het officieel beleid”, grijnst Geerlinks. „Missie geslaagd.”