Harteloos

Malaise bij het Nederlands elftal, personeelsproblemen bij Ajax: de kroonjuwelen van het Nederlands voetbal liggen er gehavend bij. Oranje is een poel van amateurisme, Ajax een krabbenmand. Het lijkt wel of in beide grootmachten de LPF aan het bewind is, met de wereldvreemde Mat Herben als vlaggendrager.

Dubbele belediging voor volk en vaderland.

Het Nederlands elftal heb ik opgegeven met de vastgeroeste mummies Blind en Van Oostveen in het gareel van hun eigen onverantwoordelijkheid. Bij Ajax woedt een prestigegevecht waarvan de eindafrekening onvoorspelbaar is. Want er zit een irrationele kant aan de ellende van opgebroken relaties tussen oude vertrouwelingen. Wim Jonk versus Marc Overmars, Johan Cruijff versus de rvc en directie. Als nu ook de altijd vrolijke Mister Ajax Sjaak Swart constateert dat zijn club in brand staat, wenkt achter de façade een chaos van geblakerde muren.

De revolutie van Johan Cruijff eet nog steeds haar kinderen op. President-commissaris Hans Wijers neemt de vlucht en Edwin van der Sar is meer begrafenisondernemer dan directeur. Advocaat Keje Molenaar heeft zichzelf alweer benoemd tot verzoener.

Het grootste betonrot zit in het Technisch Hart dat al een tijd volstrekt harteloos functioneert. Hoofd jeugdopleiding Wim Jonk slalomde in zijn eentje met de eenkennigheid van een Volendamse visserman. Ontslag! Probleempje: Jonk weet Johan Cruijff vierkant achter hem staan. De Verlosser heeft de Fré Meis in hem wakker gemaakt: stakingsleider. Voor de nieuwe algemeen directeur Dolf Collee wordt Jonk een nachtmerrie.

Het is bijna tragisch dat een club als Ajax sinds jaren niet meer geleid wordt door een gestroomlijnd bestuur. Er werd veel verwacht van Hans Wijers als president-commissaris, maar de ex-politicus is zomergast gebleven. Naar analogie met zijn politieke verleden. Charme te koop, zaagselvrije hersenen, een geboren minister-president werd gezegd, maar hij heeft zijn charisma laten versloffen als veredelde toerist.

Geen voetbalman.

Wrang is dat juist de voetbalmannen van het Technisch Hart een bloedvete uitvechten. Nog wranger: het zijn de sierlijke stilisten van weleer, Jonk en Bergkamp, die elkaar met de brandstapel bestoken. Ik zie ze nog als jongetjes naar Milaan afreizen voor hun contract bij Inter – o, wat waren ze verlegen en hulpeloos in die grote wereld. Dat Wim Jonk onder de hoede van Johan Cruijff uit zijn stilte is gegroeid, heeft me altijd verbaasd. Als voetballer met begenadigde traptechniek had hij niet eens een mening over het weer.

Balfluisteraar.

Johan Cruijff heeft uiteraard gedreigd op te stappen als de bewaker van zijn revolutie gedegradeerd wordt tot bloempot van het Technisch Hart, laat staan ontslagen wordt. Johan was altijd al gek op achterhoedegevechten. Zowel bij Ajax als bij het Nederlands elftal voelt hij zich verweesd en dat maakt hem vilein en glaciaal. De sokkel onder monument 14 is weggeslagen. Johan zweeft rond zonder landingsplaats.

Clubbesturen zijn vaker heksenketels van rancune en jaloezie. Zie het ooit zo idyllische Heerenveen. Maar bij Ajax zijn chaos en bloeddorst chronisch. Het is een sport geworden.