Ook als hij geïrriteerd is, speelt Zimerman meesterlijk

Zou Krystian Zimerman zelf hebben genoten van zijn jubileum? Concertorganisator Meesterpianisten had voorafgaand aan het recital trots aangekondigd dat dit het tweeduizendste concert zou zijn van het Poolse pianofenomeen. Het is maar een getal, toch schept het verwachtingen, zeker gezien zijn eerdere memorabele concerten in Nederland.

Het probleem: de fijngevoelige Zimerman werd gestoord door kuchsalvo’s uit het publiek. Tussen de delen wachtte hij steeds lang en hervatte hij zijn spel pas bij volledige stilte. Daar leek hij genoeg van te hebben toen na het Andante sostenuto van Schuberts Sonate in Bes (D 960) weer een stormachtig gekuch oprees. Nu wachtte hij niet en zette het Scherzo bits en hard in, de irritatie was van zijn gezicht af te lezen.

Een ander minpunt: zijn piano leek niet in topconditie. Passages in het middenlage register klonken soms wat stroperig, zeker in de wat braaf aangepakte Sieben leichte Variatonen, een jeugdwerk van Schubert. Maar ook als het tegenzit, speelt Zimerman meesterlijk. Schuberts Sonate in A (D 959) werd een schone klankstroom waarin in het Scherzo de deur werd geopend voor Dionysos. Het hoogtepunt was het langzame deel, dat met ingehouden puls klonk als een beklemmende klaagzang. Voor de Sonate in Bes nam hij de tijd, maar zijn spel was treffend elegant.

Het publiek verontschuldigde zich met een ruimhartig applaus. Een toegift kwam er niet.