N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Kijk anders

Studenten aan de Design Academy Eindhoven bedenken oplossingen voor kleine en grote vraagstukken. Zeven eindexamenkandidaten lichten hun werk toe.

Arjen Ribbens

10 oktober 2015

Stof met vijf jaspatronen van Vera de Pont

geprint klei

Wat 3D-printer voor het maken van vazen van klei. De cilindervormige cartridge kan gevuld worden met verse klei. Een sterke motor (duwkracht 2.000 kilo) perst de klei door de leiding naar een 4 millimeter brede, computergestuurde spuitmond. Laagje voor laagje bouwt de machine een vaas op; een 75 centimeter hoog exemplaar duurt een uur. Laten drogen, eventueel glazuren en vervolgens afbakken – daarna is de geprinte vaas klaar voor gebruik.

Waarom Dit is een nieuwe stap in het maken van keramiek, zegt Olivier van Herpt (26). „Keramisten kunnen nu heel snel, en zonder mallen, objecten maken. Ook objecten die op een traditionele manier niet van klei gemaakt kunnen worden.”

Over vijf jaar Dan hoopt Van Herpt een eigen studio te hebben die diverse soorten productiemachines ontwikkelt.

oliviervanherpt.com

Ontspanstof

Wat Ademende en lichtgevende stoffen, die, toegepast in het interieur, helpen om te ontstressen.

Waarom Ons leven wordt drukker en gehaaster en we zijn ook steeds meer connected, zegt Desiree van der Gracht (29). „Wolken, vuur en golven zijn natuurlijke, rustgevende fenomenen. Die heb ik geprobeerd na te bootsen met een zachte stof die een ademende beweging imiteert en van kleur verandert als je haar aanraakt. Met een afstandsbediening is de snelheid van de ademhaling en de kleur ook naar eigen smaak in te stellen.” Toepassingen? Van der Gracht denkt aan snoezelruimtes, wachtkamers bij de dokter en andere plekken waar ontspanning welkom is. „Mijn stoffen zouden een powernap overbodig kunnen maken.”

Over vijf jaar Desiree van der Gracht hoopt dan specialist te zijn op het gebied van zintuiglijk ontwerpen.

desireevandergracht.com

Afvalkleed

Wat Kleed, kamerscherm en kruk gemaakt van afval van Vlisco, de Brabantse fabrikant die textiel ontwerpt en vervaardigt voor de Afrikaanse consument.

Waarom Eentiende van alle stof die Vlisco in Helmond produceert verdwijnt in de afvalbak, zag Simone Post (25) tijdens een stage bij het bedrijf. „Zonde, daar wilde ik iets mee doen.” Door de afvalstoffen met machines te versnijden, te vouwen en te wikkelen, ontstonden bijvoorbeeld tapijten waarvan er geen twee precies hetzelfde zijn. In feite, zegt Post, doet ze wat Afrikaanse designers ook vaak doen: van afval iets nieuws maken.

Over vijf jaar „Dan hoop ik aan de wereld te tonen dat het mogelijk is op industriële schaal afval toe te passen in designprojecten. In onze consumptiemaatschappij produceren we veel afval waarmee iets kan worden gedaan.”

één lap, vijf jassen

Wat stoffen waarmee op eenvoudige wijze een jas naar keuze kan worden gemaakt. Alles wat nodig is: een schaar.

Waarom Toen Vera de Pont (24) stage liep bij de Belgische modeontwerper Walter Van Beirendonck raakte ze gefrustreerd over de vele productiestappen in de modebranche. Hoe kan de weg naar de consument korter worden, vroeg ze zich af. Ze ontwierp twee stoffen, de een geweven, de ander gezeefdrukt, met patronen erop van in totaal vijf jassen. Het halffabricaat is bijna het eindproduct, want de consument hoeft met een schaar slechts de met smeltgarens (geweven stof) dan wel smeltfolie (zeefdrukstof) verstevigde knipranden te volgen. Met een strijkbout (op standje 3) eventueel de rafelrandjes weg smelten, en klaar is de jas. Aan stoffen met patronen voor broeken en rokken wordt gewerkt.

Over vijf jaar Met een eigen studio hoopt Vera de Pont dan te laten zien „hoe het anders kan” in de modebranche. Voor een groot merk als G-Star of H&M zou ze graag willen nadenken over verbeteringen van de productielijn.

Asielzoekers ontmoetingsplek

Wat Een ontmoetingsplek voor uitgeprocedeerde asielzoekers en burgers.

Waarom In het huidige politieke klimaat, zegt Manon van Hoeckel (25), worden vluchtelingen „gedehumaniseerd tot nummers”. Met haar project Limbo Embassy wil zij asielzoekers en burgers met elkaar in contact brengen. „Door wat we op het nieuws zien, krijgen we een surrealistisch beeld van deze mensen. Toen ik een groep ongedocumenteerde vluchtelingen in Amsterdam volgde, werd ik me bewust van hun dagelijkse realiteit. Dat vormde de basis voor mijn idee: het stimuleren van ontmoetingen op gelijke voet.”

In Limbo Embassy, een witte caravan, kan met vluchtelingen worden gesproken. Vluchtelingen mogen niet werken en zelfs geen vrijwilligerswerk doen. Van Hoeckel vond een manier om de regels te omzeilen en de asielzoekers van ‘inkomen’ te voorzien. Zij liet hen, de ‘ambassadeurs’, met een vorstelijk ogende deken om de schouders fotograferen door Alexander Popelier. Deze ‘staatsieportretten’, die onder de persvrijheid vallen, mogen zij verkopen. Tijdens de Dutch Design Week zullen de vluchtelingen ook eigen valuta drukken. Bezoekers kunnen dit ‘kunstgeld’ desgewenst ruilen tegen euro’s. Van Hoeckel: „Limbo Embassy stelt de vraag aan de orde in hoeverre vluchtelingen mogen bijdragen aan de samenleving.”

Over vijf jaar Manon van Hoeckel steekt eerst een jaar in het begeleiden van Limbo Embassy. Over vijf jaar hoopt zij bezig te zijn met ander projecten met een sociale insteek. „Mensen uitdagen om anders te kijken, hun oude gewoontes los te laten, het debat aan te gaan, dat vind ik het mooiste om te doen.”

inlimboembassy.org

Reuzeselfie

Wat Een boek en een presentatie waarin onderzocht wordt hoe we ons kunnen bevrijden van de beperkingen van de selfiecultuur.

Waarom Met een selfie kunnen we geen goed beeld van onszelf vormen. Daarvoor zijn veel meer beelden nodig en verschillende standpunten, zegt Vincent Thornhill (28). Hij kwam uit Nieuw-Zeeland naar Eindhoven voor de nieuwe master-opleiding Information Design. „Als je bij Google Afbeeldingen naar iets zoekt, krijg je heel veel verschillende zoekresultaten. Die resultaten samen geven een veel beter beeld dan één foto ooit kan doen.” Van dertig afbeeldingen van zichzelf, gemaakt vanuit diverse standpunten, heeft hij één nieuw, reusachtig portret gemaakt, een „hoge resolutie zelfportret”.

Over vijf jaar Thornhill hoopt criticus te worden of tentoonstellingsmaker. „Er is al zoveel. Het gaat in deze tijd meer om duiden dan om creëren.”

Kijk anders

Veel gedeeld

Veel gedeeld

Kijk anders

Trending

Veel gedeeld

Lees ook deze artikelen

Trending

Veel gedeeld