Nieuwe Chelsea-lichting helpt Vitesse aan zege

Vitesse heeft vrijdagavond met 3-0 gewonnen van Roda JC en daarmee, voor wat het waard is, de koppositie in de eredivisie van Ajax overgenomen voor ten minste één dag. Het pas gepromoveerde Roda JC brak na een rode kaart van Ard van Peppen, vlak voor rust. Na de penalty die door de nieuwe leider op het Vitesse-middenveld Lewis Baker benut werd, gegeven na een handsbal op de doellijn van Van Peppen, sloeg de wedstrijd dood.

En zo was het vooral zo nu en dan gekieteld worden door de kunsten van „deze hele leuke spelers van Vitesse”, zoals Darije Kaledzic, coach van Roda, stelde na afloop van dit defilé van nieuwbakken Chelsea-knapen, op huurbasis neergestreken in Arnhem.

Baker bijvoorbeeld, met technische bagage en geldingsdrang alsof Chelsea’s almachtige coach José Mourinho zelf de videobanden uit Gelderland elke maandag gretig uit zijn postvak plukt. Via Vitesse naar de wereldtop? Velen gingen Baker voor in Arnhem, een enkeling hoor je ooit nog weleens van, maar toch meer in de marges, de subtop. Lucas Piazon die opduikt bij Eintracht Frankfurt, Patrick van Aanholt bij Sunderland, dat werk.

Het is zondag vijf jaar geleden dat Vitesse in buitenlandse handen kwam, de eerste Nederlandse profclub die dit ongewisse lot ten deel viel. Die dag, 16 augustus 2010, dat Maasbert Schouten, na het afstand doen van zijn aandelen Vitesse, zei ‘niet schrikken: Vitesse gaat binnen drie jaar meedoen om de landstitel’, of woorden van die strekking.

Zo ging dat toen. Vijf seizoenen verder is de landstitel nooit gekomen. Onder het deskundige management van trainer John van den Brom, Fred Rutten en nu al voor het derde seizoen Peter Bosz, werd in vier jaar drie keer Europees voetbal gehaald, toch ook een prestatie. Even veranderlijk als de samenstelling van de selectie was telkens de spelopvatting van de coaches die er leiding aan gaven, en dat maakt Vitesse in elk geval, als het niets anders is, een altijd vermakelijke voetbalploeg die erom smeekt bekeken te worden.

Het zal de vakantie zijn, mensen die andere dingen te doen hebben op de vrijdagavond, en een weinig aansprekende tegenstander, of een combinatie van die drie, maar de Gelredome was vrijdagavond, half augustus dus, leger dan normaal. Terwijl er zoveel te zien is, weer eens een team in opbouw, met alle charme van dien.

De avond begon met zo’n typische Vitesse-verwikkeling, zoals ineens het contract van reservespits Uros Djurdjovic ontbonden bleek te zijn. Die wilde meer spelen, en dat ging niet. In de basis dook de Nigeriaans-Zweedse Abiola Dauda op in de spits, terwijl de nieuwe man voor de punt van de aanval, de 17-jarige Dominic Solanke, vlak voor tijd op de tribune plaatsnam met zijn gevolg. Chelsea-belofte, uiteraard. Wordt weer veel van verwacht.

Roda JC faalde in de openingsminuut, toen Farchad Noor de bal jammerlijk op de paal werkte. Maar omdat Vitesse technische klasse paart aan ondoordachte keuzes bleef het lang redelijk een wedstrijd, totdat Van Peppen in de fout ging en een kopbal van Guram Kashia, al vijf seizoenen Vitessenaar, met de hand toucheerde.

Een eenvoudig zege zou volgen. Na rust ging het, na een trits grote kansen, pas vanuit een onvermoede situatie ineens hard vooruit bij Vitesse: van Rochdi Achenteh linksachter, hard en strak diagonaal naar Kevin Diks op rechts, die met een steekpass de bal zuiver in de loop van Dauda aangaf: 2-0. Invaller Nathan, Braziliaan, krulde tien minuten voor tijd 3-0 binnen. Als toegift demonstreerde hij nog een passeerbeweging aan de zijlijn en zo beloofde hij meer moois voor komende maanden. Een signaal in de richting van potentiële seizoenskaarthouders, zo van: komt dat zien, deze jongen, dit Vitesse. En dan vertrekt hij weer.