Gangster zijn is zwaar

Gangster Joe Coughlin ziet spoken. Een onbekend blond jongetje met een uitgegumd gezicht verschijnt aan hem, vertelt hij de onderwereld-arts Ned Lenox. Te veel drank en te weinig slaap, aldus de dokter, want spoken bestaan niet. Maar Ned liegt. Terwijl hij het zegt, ziet de dokter zelf het spookje van zijn babydochter bibberend onder de onderzoekstafel zitten.

Ze bezoekt hem vaak, sinds hij haar vierentwintig jaar geleden vermoordde. ‘Als de zonden groot genoeg waren, wist Ned, trok het schuldgevoel niet weg. Het werd sterker. Nam andere vormen aan.’

Verloren wereld is een snoeiharde, zeer knap geschreven en geconstrueerde hard-boiled thriller over de loodzware emotionele lasten – inclusief waanvoorstellingen – die gangsters door hun geweld over zichzelf en hun naasten afroepen.

Tampa, Florida, 1943. De drooglegging die de Amerikaanse maffia groot en rijk maakte, eindigde alweer tien jaar geleden. Nu vechten de beste maffiosi namens Uncle Sam elders tegen mof en jap en dreigt ook nog een bende-oorlog met de formidabele Montooth Dix, heerser over de zwarte wijk van Tampa.

Kopzorgen dus voor Joe Coughlin, zesendertig jaar oud, ex-hoofd van een Iers misdaadsyndicaat in Boston en nu consiglieri en legale façade van de Italiaanse Bartolo-familie in Tampa, een ietwat wankel imperium geleid door Joe’s boezemvriend Dion Bartolo.

Daarnaast is Joe’s vrouw vermoord, is zijn zoontje kwetsbaar, staat er een prijs op zijn hoofd en is Joe behalve briljant en meedogenloos ook een sensitieve intellectueel – een slopende eigenschap in zijn metier.

Net als in Nachtleven, de vorige thriller over Joe Coughlin, vermengt Dennis Lehane (Gone baby gone, Mystic River, Shutter Island) de geschiedenis van de echte Amerikaanse maffia – Charlie ‘Lucky’ Luciano en Meyer Lansky figureren – vaardig met de lotgevallen van de fictionele Joe Coughlin, die zich in de trillende hitte van Florida en Cuba staande probeert te houden in deze roerige tijden.

Dennis Lehane schrijft in de traditie van Chandler en Hammett, maar dan beter; naast de ratelende Thompson-geweren, femmes fatales en de loyaliteit en rivaliteit van de gangsters geeft hij ruim baan aan de geloofwaardige emoties van deze opportunistische, hedonistische hufters, die pas vlak voor de laatste kogel beseffen dat ze nét niet hun menselijkheid, maar wel hun leven verspeeld hebben.

Verloren wereld is ongewoon voorbeeldig vertaald door Bert Meelker, maar noodzakelijkerwijs gaat toch iets verloren van het typische Amerikaans-Engelse gangster-geknauw in de oorspronkelijke versie. De zin: ‘Het is een onbetrouwbaar stuk vreten. […] Zou zijn eigen kroost afslachten voor een tientje. En voor een tientje erbij vergreep-ie zich nog aan de lijkjes ook’ is een goede vertaling van én tegelijkertijd subtiel anders dan: ‘He’s a fucking snake. […] Slaughter his own young if there was ten dollars in it. Fuck their corpses for twenty.’