Bittere stilstand

Michael van Praag laat weinig van zich horen over de kandidatuur van Michel Platini om Sepp Blatter op te volgen als voorzitter van de FIFA. Ik begrijp dat: Michael is zelf aan het transcenderen naar het hoogste mandaat van het Europese voetbalinstituut. Prestige, kreeft en kaviaar wachten op zijn gretige hap. Van overvloed wordt een mens stiller.

Dat waren ze anders de afgelopen maanden niet, Platini en Van Praag. Ze gingen lelijk tekeer tegen de corruptie van de FIFA en Blatter en dreigden zelfs te breken met de wereldvoetbalbond.

Paroles, paroles, paroles.

De ontbladering van Blatter en de zijnen kwam de UEFA-top goed uit. Platini en Van Praag konden zich in het harnas van Witte Ridder hijsen en sloegen daarmee vragen over hun eigen gerommel morsdood. Moralistische bezweringen deden de rest.

Het debat over vernieuwing, uitzuivering en transparantie viel stil. Platini is namelijk geen vernieuwer. Zijn FIFA-mores zijn even antiek als die van Blatter. De Fransman is misschien nog geslepener als regisseur van ballotage en gunstelingencarrousel.

De grote schoonmaak in de wereldvoetbalbond komt er niet. Het circuit van paladijnen blijft gesloten.

Had iemand anders verwacht? Ik niet.

Meer nog dan brute macht halen mandaten in sportbonden prestigelust naar boven. Tegelijk elitair zijn en tussen volkshelden te mogen staan, is een copulatie waar geen vrouw tegenop kan. Mogen neerkijken op Figo en Zidane streelt het afwijkende libido van sportbonzen.

Ik wil het ze niet eens kwalijk nemen, want zelf droomde ik me ook een ongeluk in het wiel van Eddy Merckx en Joop Zoetemelk, en nog liever in dat van Jan Raas. Zij voltooiden de onbereikbare glorie van de volksmens. Wat maakt het dan nog uit welke maffiaclan de lakens uitdeelt in de FIFA of de UCI? Als de bal maar rolt, als er maar gekoerst wordt.

Mijn bezwaar tegen de kandidatuur van Michel Platini is dat hij een betere wereld belooft die er in zijn eigen leven nooit is geweest. De illusie van onafhankelijkheid, oprechtheid, dienstbaarheid en transparantie heeft hij als voorzitter van de UEFA niet waargemaakt. Zijn regnum was even dubieus als dat van Blatter en al even losbandig in de vriendschap. Dat zijn zoon een hoge functie mag bekleden in Qatar wil ik hem niet eens aanrekenen.

Het treurige aan Platini is dat zijn kandidatuur de bevestiging is van oude, epidemische kwalen. Het zou de institutionele elite sieren als ze nooit meer de naam van Kofi Annan misbruikt.

Op het laatste FIFA-congres heette het dat corruptie met tak en wortel zou worden uitgeroeid. Zelfs Blatter eiste grote schoonmaak. Daar heb je mannen voor nodig met een onbesmet verleden en met de panache van een onafhankelijke geest. Die adelbrieven kan Platini cs. niet voorleggen. Te veel boter op het hoofd. Te weinig mededogen met pretentieloze, onnozele zielen in de tribunes. Over de tientallen doden die op de bouwwerven in Qatar zijn gevallen, hoor je deze kroonprins niet. Ach, een mensenleven van sukkels vraagt niet om schuld en spijt.

Alleen al deze gruwel van hardvochtigheid volstaat om het hele FIFA-apparaat weg te kegelen naar het ravijn. Zonder humanitair charter liever geen FIFA-voorzitter.

Straks is er weer Ajax-Feyenoord die de menigte zo in trance brengt dat ethische vragen over het functioneren van voetbalorganisaties niet meer gesteld worden.

Platini en Van Praag kunnen aan een surplace voor de eeuwigheid beginnen. Misschien roept er over tien jaar weer eens een Arabische exoot waar het goede FIFA-geld naartoe is. Knipoogje. Zaak gesloten.