N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Broers & zussen

Marion Boon vond haar broertje Joost een verwend nakomelingetje. Nu kunnen ze niet zonder elkaar.

13 juni 2015

Marion en Joost in Dierenpark Rhenen, 1975 — *Marion en Joost* in Dierenpark Rhenen, 1975

‘Mijn moeder was stapeldol op Joost’

Marion Boon (50), kunstenaar, bureaucoördinator

„Mijn broer Joost was het nakomertje en hij nam in ons gezin een uitzonderingspositie in. Mijn moeder was stapeldol op hem en legde hem nogal in de watten. Dat kon mij wel eens irriteren. Zo hadden we thuis een corveerooster op zondag, dan moesten wij, mijn oudere broer en zus en ik, ontbijt maken, stofzuigen of de planten water geven. Maar Joost hoefde niets te doen. Zelfs toen hij al twaalf was, vond mijn moeder dat hij daarvoor te jong was. Joost was echt het moederskindje. Als kind had ik niet zo’n hechte band met hem.

„Ik voelde me altijd een beetje ondergesneeuwd in het gezin. Ik was anders, ik was introvert, een stil kind, en ook fysiek veel kleiner. Ik herinner me nog goed dat ik me op mijn tiende afvroeg: hoor ik eigenlijk wel bij dit gezin? Ik voelde me zo weinig verbonden.

„Tijdens mijn puberteit kwam ik in verzet. Ik was dwars en boos en ik vond mijn ouders stom. Mijn moeder kon daar niet mee omgaan, die maakte zich alleen maar kwaad. Mijn oudste broer was druk met studeren, mijn zus was totaal anders dan ik, maar bij Joost vond ik gezelligheid. Hij nam mij precies zoals ik was.

„We hadden dezelfde muzieksmaak en ik zat graag op zijn kamer muziek te luisteren. Ik hielp hem met zijn boekenlijst: ik vond lezen leuk en maakte uittreksels voor hem. Bij Joost voelde ik me altijd op mijn gemak.

„De laatste tien, vijftien jaar is onze band nog hechter geworden. Elk jaar gaan we samen een weekeinde weg. Dat is een traditie waar niemand mag aankomen. Joost is een poëet, hij kan prachtig dichten en teksten schrijven. Ik schilder. We stimuleren elkaar daarin.

„Wat ik het meest aan Joost waardeer, is zijn vermogen om zich in te leven in de ander. Dat mis ik in de rest van mijn familie. Maar bij hem is dat vanzelfsprekend. Het is altijd thuiskomen bij Joost.”

‘Ik had medelijden met Marion’

Joost Boon (46), projectmanager bij een IT-distributeur

„Mijn vroegste herinnering aan Marion is dat we in de vakanties ’s ochtends vroeg gingen dammen. Dat eindigde vaak in ruzies, want we konden geen van beiden tegen ons verlies. Mijn ouders werden vervolgens wakker van het gekrakeel en waren dan not amused.

„Ik was het nakomertje en ik wist dat ik een bijzondere positie innam. Ik kan me wel herinneren dat Marion zich eraan ergerde dat ik altijd bemoederd werd, maar dat uitte ze vooral tegen mijn moeder en onze oudere zus.

„In mijn optiek hebben Marion en ik van jongs af aan een hechte band gehad. Ik ben altijd op haar gesteld geweest. In ons gezin was het: ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’. Maar Marion verzette zich daartegen, als enige. Zij was autonoom. Zij had iets van: wat mij hier wordt voorgeschoteld, is niet goed genoeg.

„Ze heeft een moeilijke puberteit gehad. In ons gezin wordt daar nog wel eens gekscherend over gedaan. Maar ik had indertijd medelijden met haar. Ik vond haar een stoere zus, een meid die op zoek was naar wat haar gelukkig maakte. Zij had iets dappers. Er was in ons gezin eigenlijk niet genoeg aandacht voor haar, ze werd te snel afgeschilderd als lastig.

„Marion was degene die tegen de grote jongen die mij pestte, zei dat hij moest kappen – later vertelde ze dat ze daarbij zelf ook peentjes zweette. Toen ik op het afscheidsfeest van school met een groepje vrienden AC/DC ging nadoen, hielp zij met het vervaardigen van een gitaar en met het aanbrengen van neptatoeages. We zongen samen gekke liedjes bij de afwas. Ik voelde me bij haar welkom en dat gevoel wilde ik haar ook geven.

„Marion stimuleert en inspireert mij nog steeds. Bij haar kan ik volledig mezelf zijn. Dat is bijzonder, want dat heb ik niet bij veel mensen.”

Renate van der Zee

Broers & zussen

Meest gelezen

Lees ook deze artikelen