Chocoladebenen

Guusje hoefde nog niet te hangen, Guusje mocht blijven. In een fractie van een seconde bepaalde Klaas-Jan Huntelaar de toekomst van bondscoach Hiddink. Hij veranderde een schot van Sneijder van richting (opzettelijk, zei hij later; dat zou ik ook gezegd hebben), waardoor het onhoudbaar werd voor de Turkse keeper.

De grote vraag is of Huntelaar het Nederlandse voetbal daarmee een dienst heeft bewezen. Op korte termijn wel, want elk punt is welkom als je als vooraanstaande voetbalnatie amechtig achter IJsland aanhobbelt, een landje met 323.002 inwoners waarvan de helft aan de drank is.

Maar hebben we ook op de lange duur iets aan een bondscoach die de vleesgeworden onzekerheid is geworden?

Het is bijna te pijnlijk om aan te zien, vooral ook omdat ik een leeftijdgenoot (68) van Hiddink ben. Op elke persconferentie is er wel even een moment waarop de bondscoach radeloos naar woorden zoekt om een of andere beslissing te rechtvaardigen. Nu was hij weer vergeten in welke opstelling hij de vorige interland, tegen Letland, had gespeeld. „Dan moeten we ver teruggaan”, zei hij. Maar zó ver was het nu ook weer niet: 16 november 2014 (ik heb dit natuurlijk wel even moeten opzoeken).

We hebben ook al eens mogen meemaken dat Hiddink voor de tv-camera een foutje maakte in de opstelling voor een wedstrijd die een half uur later zou beginnen. Ik herken dit type vergeetachtigheid. Iemand vraagt me onverwacht: „Waar ging je vorige column ook weer over?” En, verdomd, hoe wanhopiger ik naar de bodem van mijn geheugen afzak, hoe duidelijker het wordt dat ik het juiste antwoord even niet kan produceren. Is dit beginnende dementie, vraag je je dan onwillekeurig af. Wanneer was ook weer de laatste keer dat je zoiets overkwam? Eh..ja..daar vraag je jezelf nogal wat.

Nou ja, als ik op twee achtereenvolgende dagen dezelfde column publiceer, zullen er, hoop ik, lezers zijn die mij daar tactvol op willen wijzen. („Ik begrijp dat u erg om uw eigen grapjes moet lachen, meneer Abrahams, maar om ze nou zo snel te herhalen…”). Even tactvol wil ik daarom de bondscoach op de volgende feiten wijzen.

1. Het heeft nooit veel zin gehad een speler in een belangrijke wedstrijd plotseling op een plek te zetten waar hij nooit eerder heeft gespeeld. Arme Afellay! 2. Evenmin valt er veel te verwachten van een invaller, die al bij PSV een toonbeeld van onzekerheid is. Hij (Narsingh) begon dan ook meteen uit te glijden en miste even later met zijn chocoladebeen een reusachtige kans. (Een chocoladebeen is het zwakste been van een voetballer; het begrip staat ook al in de Van Dale, wat misschien tevens een indicatie is voor de zwakte van het Nederlandse voetbal.) 3. Een verdedigingscentrum met De Vrij en Martins Indi is een gatenkaas met twee chocoladebenen. 4. De keus tussen De Jong en Clasie is een keus tussen dommekracht en creatief vernuft.

Hoe nu verder? Het nadeel van de gelijkmaker van Huntelaar is dat we voorlopig niet meer van Hiddink afkomen. Als hij toch nog met veel bloed, angstzweet en tranen kwalificatie voor het EK afdwingt, zal hij ook op dat toernooi bondscoach moeten zijn, tenzij hij de datum vergeet en plotseling onvindbaar op vakantie is.

In dat geval wil Van Gaal hem wel vervangen – en worden we toch nog met betonvoetbal derde, zodat we ons weer een poosje een van de beste voetbalnaties ter wereld kunnen wanen.