Wel een beetje afstandelijk

‘Deed ik het goed”, vraagt de politieagent aan zijn collega, nadat hij puber Mike heeft ingelicht over de tragische dood van diens zus. Mike en vriendinnetje Katja stappen achterin de politieauto en gaan op weg naar zijn vader.

Regisseur Peter Hoogendoorn, die het script baseerde op eenzelfde gebeurtenis uit zijn eigen leven, laat veelvuldig de achterbank zien met daarop steeds meer familieleden die elk op hun eigen manier op het doodsbericht reageren. Hoogendoorn observeert vanaf een discrete afstand in strak gecomponeerde beelden en laat expres veel impliciet: zo horen we dat Mike tegen een keukenkastje slaat maar zien we het niet. Dit impliciete geeft Tussen 10 en 12 ook iets afstandelijks dat meeleven bemoeilijkt. Dit wordt grotendeels gecompenseerd door mooie observaties, zoals de vader die maar halverwege een omhelzing komt bij zijn zoon als de patrouillewagen even stilstaat voor een open brug. Ook het einde, waarin alle uitgestelde emoties eindelijk een weg naar buiten vinden, is fraai.