Na 146 rondes is Miliband nog altijd niet knock-out

Het ging gisteren in het Lagerhuis om de laatste hoekstoot. Wie zou hem uitdelen, David Cameron of Ed Miliband? Vijf jaar lang stonden de premier en de oppositieleider als boksers tegenover elkaar bij het wekelijkse vragenuurtje, 146 keer in totaal.

Na de verkiezingen, die over zes weken worden gehouden, zal één van hen terugkeren als premier. De ander zal na verlies door zijn partij gedwongen worden op te stappen als leider. De peilingen wijzen vooralsnog op een nek-aan-nekrace.

En bij gebrek aan een een-op-een-verkiezingsdebat tussen de twee was dit de laatste kans op de mokerslag die de ander zou verpulveren. Het geloei van de achterban, normaal al indrukwekkend, was zo mogelijk nog luider. Het weerkaatste tussen de houten plafonds, woorden verdronken.

Het vragenuurtje is, hoe spectaculair het er op televisie ook moge uitzien, natuurlijk één groot spel. Je merkt het aan de vragen die de parlementariërs stellen. Die van de Conservatieven bevatten altijd de woorden „economisch belang voor de lange termijn”. Die van Labour „de kosten van het levensonderhoud”.

Net zo begon Miliband gisteren voor de 146ste keer over de NHS, de nationale gezondheidszorg, die door Cameron zou worden verkwanseld. Cameron wees voor de 146ste keer op het vermeende gebrek aan een economisch plan van Miliband en de zijnen. Het is bij beiden de belangrijkste boodschap voor de campagne, die nu echt begint. De spindoctors benadrukten het achteraf nog eens extra in de huddle, het beraad met de pers.

Was er een winnaar? Cameron was gisteren op zijn best: grappig, joviaal. Was dat omdat zijn echtgenote en twee van zijn kinderen op de tribune zaten? De afgelopen vijf jaar kwam hij geregeld over als een bullebak. De parlementaire verslaggevers noemden hem Flashman, naar de pestkop op een privéschool uit een negentiende-eeuws kinderboek. Hij was gemakkelijk kwaad te krijgen, liep steeds roder aan.

Miliband daarentegen hing zoals vaker moedeloos in de touwen van de ring. Aan munitie had hij geen gebrek – Cameron was gisterochtend bijvoorbeeld uitgejouwd door bejaarden – maar zijn woorden hadden geen impact, en gaven Cameron vaak kans de regeringssuccessen nog eens op te sommen. Miliband moest worden ondersteund door furieuze handgebaren van zijn schaduwministers, en gezwaai met opgerolde ordepapieren.

Dat betekent echter niet dat hij de verliezer is. Vijf jaar lang ging het zo: en nog altijd staat Miliband overeind. Wellicht wat beurs, maar Cameron heeft hem nog niet knock-out geslagen.