Met crowdfunding naar een grotere ruimte

Binnenkomen in de Mezrab voelt alsof je bij een goede vriend op bezoekt bent. Dat is ook niet zo vreemd, want eigenaar en verhalenverteller Sahand Sahebdivani (34) heeft in de kelder van Pakhuis Wilhelmina een soort veredelde woonkamer gecreëerd.

Grote Perzische tapijten op de vloer, een aantal uitnodigende sofa’s en heel veel kussens. Een enorme pan met smakelijk geurende soep staat te pruttelen en de eerste bezoekers druppelen binnen. Alles staat paraat voor een nieuwe avond storytelling. „Er kunnen eigenlijk maar honderd mensen in”, lacht Sahand, „maar bij dit soort avonden zitten we daar vaak ruim overheen. Mensen kruipen bij elkaar op schoot om erbij te kunnen zijn.”

Je zou de Mezrab een familiebedrijf kunnen noemen. De ouders van Sahand vluchtten 31 jaar geleden uit Iran naar Nederland. Jarenlang runden ze samen een wasserette, waar ze mee stopten toen hun zoon in 2004 de Mezrab begon. Nu doen ze boodschappen, wordt er traditionele Iraanse soep gekookt en helpen ze Sahand met de organisatie. Toch is de drijvende kracht zonder twijfel Sahand. Hij is Mr. Mezrab, hét gezicht van het culturele centrum dat gemiddeld vijf avonden per week open is.

De meest bekende avonden zijn op vrijdag. Al jaren staan ze in het teken van storytelling: sprookjes, mythen, sagen, maar ook waar gebeurde verhalen worden openhartig gedeeld. Door geoefende verhalenvertellers, maar ook door enthousiaste bezoekers. Iedereen kan bijdragen. Maar er zijn ook andere activiteiten, zoals modeltekenen op maandagavond. Het vaakst wordt er echter muziek gemaakt. Sahand: „Gisteren had ik een geweldige band te gast, ze kwamen gewoon gratis. Terwijl een gerenommeerd podium hen dolgraag wilde boeken, maar ze niet kon betalen omdat ze te duur waren. Die jongens hadden wat rond gebeld onder lokale muzikanten wat een goede plek in Amsterdam was voor een laagdrempelig optreden en kwamen uit bij mij.”

Het is niet de eerste keer dat het zo gaat. De Mezrab heeft door de jaren heen enkel via mond-tot-mondreclame bij zowel muzikanten als bezoekers veel krediet opgebouwd. Sahand werd laatst zelfs in Israël spontaan herkend: ah, jij bent de jongen van die plek aan het water „waar een hele lieve mevrouw soep maakt”.

De eerste vijf jaar betaalde Sahand de locatiehuur van donaties en van de speciale thee die werd verkocht. Nu wordt het langzaam serieuzer. Er mag drank worden geschonken en er wordt entreegeld gevraagd. Sahand: „Behalve op vrijdag. De storytelling moet laagdrempelig blijven, juist voor studenten die het niet kunnen betalen.” Maar die studenten drinken ter compensatie dan wel weer heel veel bier. En het oudere publiek dat alleen kopjes thee drinkt, doneert veel meer dan de entreeprijs. En zo kruipt de omzet van de Mezrab langzaam richting de ton per jaar.

Toch is het geen vetpot. Sahand werkt daarnaast ook nog als freelance muzikant en verhalenverteller om rond te komen. „Het ging ons nooit om het geld, maar om de mooie belevenis die we mensen geven. Soms twijfelen we wel eens: zijn we niet te goedkoop?” Toch heeft precies deze manier van denken de Mezrab zijn trouwe schare fans opgeleverd. Fans die massaal bereid blijken te betalen voor uitbreiding, merkt Sahand nu hij via voordekunst.nl een crowdfunding-campagne is gestart om een verhuizing naar een grotere ruimte mogelijk te maken. Hij krijgt momenteel tientallen berichten van mensen die laten weten wat de plek voor hen betekent. Sahand: „Ik word heel gelukkig als ik lees dat iemand zijn eigen theateravond heeft geboekt, omdat hij tijdens een Mezrab-avond zijn talent voor verhalen vertellen ontdekte. Of als ik twee mensen in het park zie lopen waarvan ik weet dat ze elkaar in de Mezrab leerden kennen. Dat is wat mij gemotiveerd houdt.”