Alleen Minoes zelf heeft kattenenergie in wat houterige theaterbewerking

Menig kind en volwassene heeft haar in het hart gesloten: Minoes, de merkwaardige juffrouw die liever op het dak dan tussen de mensen verkeert, doorgaans door het dakraam binnenkomt, blaast en krabt als ze boos is en spint bij tevredenheid. Annie M. G. Schmidt verzon haar begin jaren zeventig en verstond de kunst om doodnormaal te doen over een kat die mens wordt. Het verhaal over juffrouw Minoes die via haar kattenvrienden nieuwtjes verzamelt voor de schuchtere journalist Tibbe en met een gewiekst plan de vermeende weldoener van de stad ontmaskert, staat bol van de subtiele ironie over menselijk fatsoen en wijsheid.

Tamara Bos bewerkte het beroemde boek in 2001 tot de succesvolle film en schreef nu het script voor de theatervoorstelling. Helaas komt de kattenwereld hierin nauwelijks tot leven. De kattenpoppen zijn knap gemaakt en de acteurs die hen bespelen blinken uit in allerlei accenten, maar slagen er niet in de poppen een fysieke katachtigheid mee te geven. Sytske van der Ster speelt Minoes wel allercharmantst, haar kattenbeweginkjes zijn volledig eigen geworden, ze lijkt werkelijk ondanks zichzelf met visgraten in haar mond rond te sjouwen, maar haar energie ketst voortdurend af op de houterigheid waarmee David Lucieer de verlegen Tibbe speelt. Jammer is ook dat Van der Ster pas vlak voor de pauze een zangsolo krijgt waarin ze kan schitteren. Tot die tijd mist de voorstelling een flitsende focus en komt de ironische Annie M. G. Schmidt-humor niet over.

Gelukkig maakt de tweede helft veel goed. Het verhaal krijgt vaart en als de gemene mijnheer Ellemeet (lekker gluiperig gespeeld door Rop Verheijen) op het podium verschijnt voor zijn jubileumtoespraak als voorzitter van de Vereniging voor Dierenvrienden, komt de hele zaal spontaan in opstand om hem uit te jouwen. In een overtuigend slotnummer komt dan eindelijk de geestigheid van het half kat, half mens-zijn volledig tot zijn recht.