Afgelopen week nam ik deel aan een groepsreis door Tibet. November is geen hoogseizoen door de barre kou op de hoogvlakte. In mijn groep zaten twee vrouwen uit Indonesië. Beiden de hele week ziek door de grote hoogte.
Toen we aankwamen bij het Mount Everest-basecamp, na een hobbelige rit van drie uur, kreeg de groep de keuze: blijven slapen in een klooster op 5.100 meter of drie uur terugrijden naar een plaats op 4.400 meter.
De rest van de groep maakte het niet veel uit. Iedereen voelde zich nog goed, maar de twee Indonesische vrouwen hadden een vraag voor ze een keuze wilden maken: „Is there in both hot water available?”
Geïrriteerd reageerde onze gids dat er natuurlijk in beide plaatsen warm water was, niet wetende dat deze dames een warme douche bedoelden. Dus bleven we in het basecamp.
Toen we de volgende dag in de auto zaten, kregen we opnieuw een vraag: „Als er geen douche is op deze hoogte, douchen de mensen die hier wonen dan nooit?” Toen bleef het lang stil.
Feline Scheijmans