Recensies: derde deel Hunger Games moeizame opmaat naar grande finale

Een lastige opgave: de eerste Hunger Games-film zonder hongerspelen. Want zover is het gekomen in deze tweedelige finale, tevens afscheid van de tijdens de opnames overleden acteur Philip Seymour Hoffman als verlepte imagostrateeg.

Twaalf districten van Panem moeten jaarlijks twee jongeren leveren om op leven en dood te strijden in een televisie-arena. In dit derde deel breekt een opstand uit. Katniss Everdeen (gespeeld door het 24-jarige Hollywood-idool Jennifer Lawrence) is heldin tegen wil en dank. En Katniss zit klem in deze Hunger Games-editie.

Ze mag aan het eind van Catching Fire (2013) dan wel gered zijn uit de klauwen van het Capitool, haar goede vriend Peeta bleef achter als gijzelaar van president Snow. In Mockingjay – Part 1 veroordeelt dat haar lang tot een passieve rol.

Philip Seymour Hoffman

De uit deel 1 en 2 bekende wereld District 12 is verwoest en protagonist Katniss ontwaakt in een nieuwe wereld: District 13, logisch, en nog net zo armlastig als het vorige. Katniss moet het gezicht van het verzet tegen de autocraten van het Capitool worden én – nu ze er toch is – beste vriend Peeta bevrijden. Dat doet ze in een nauwsluitende, sexy designer outfit, schrijft Trouw ★★★☆☆.

“Haar continu openvallende mond staat voor verwondering. En zo vechten we ons door deel drie, waarin oudere steracteurs [Julianne Moore, Woody Harrelson, Donald Sutherland, red] vlakke bijrollen vervullen. In de verschijning van de eerder dit jaar overleden Philip Seymour Hoffman zit wellicht nog de grootste ontroering. Wonderlijk dat hij volgend jaar ook in de finalefilm zit.”

De Volkskrant ★★★☆☆ gooit het ook op de cast. Het is volgens die krant de vraag wat een mindere actrice dan Jennifer Lawrence had gemaakt van alle motiverende betogen over opstand en verzet die zij moet houden in Mockingjay 1. De Volkskrant stelt namelijk dat het in dit deel aan entertainment ontbreekt: de spanningsboog is niet strak genoeg gespannen. Bovendien kent deze film geen hongerspelen.

“Een bekend probleem als je een boek in tweeën knipt. Katniss is een speelbal en kan net als de kijker alleen maar toekijken hoe de situatie in Panem volledig ontspoort. Maar het is moeilijker meeleven met een fictief volk dan met een personage. Als Katniss rondloopt door haar voormalige woonplaats, nu gereduceerd tot een berg van puin en lichamen, wil regisseur Francis Lawrence indruk maken met dramatische muziek en beelden van ravage. Maar het is de passieve Lawrence die alleen door haar blik weet te beroeren.”

Doodgewone bommen en granaten

Inhoudelijk dan: dat Mockinjay 1 eigenlijk film 3, deel 1 is blijkt een ongelukkige aanpak. Het AD ★★☆☆☆ stelt althans dat de film, als-ie na dik twee uur stopt, de kijker met allerlei vragen opscheept. “Onbevredigend”, aldus de krant. Nog een jaar wachten op deel 3, film 2 stelt het geduld wel erg op de proef.

“Het is niet het enige probleem. Van de intrigerende futuristische wereld uit het ijzersterke eerste deel uit 2012 is bar weinig over. Mockingjay 1 is meer een luidruchtige actiefilm dan een slimme sciencefictionvertelling over een totalitaire maatschappij. Het zijn doodgewone bommen en granaten die dit keer helaas vooral de dienst uitmaken.”

Che Guevara de emo

En dat geweld maakt niet goed dat de kijker Katniss in sommige gevallen gewoon niet dicht genoeg meer op de huid zit om met haar mee te blijven leven, aldus De Telegraaf ★★★☆☆. “Josh Hutcherson kampt in zijn beperkte rol als Peeta met hetzelfde probleem.”

“Mede door Katniss’ twijfels is het lang wachten tot er werkelijk iets gebeurd. (…) De actie beduidend minder intens dan in de eerdere films. (…) Misschien kunnen we Mockingjay – Part 1 dan ook maar beter zien als de noodzakelijke opmaat naar een daverend slotakkoord. Alleen zullen we daar helaas nog een jaar op moeten wachten.”

Terugkomend op de rol van Lawrence: De Telegraaf betreurt de passiviteit die haar personage in deze film is toegeschreven. Iets wat de Volkskrant overigens ook al opmerkte en veroordeelde. Alles heeft te maken met de beperking die Katniss zichzelf oplegt uit angst voor wat haar vriend Peeta anders kan overkomen. Katniss is in Mockingjay 1 gek genoeg verworden tot de zwakke schakel van The Hunger Games, schrijft NRC ★★★☆☆.

“Nu het spel voorbij is en duizenden hun leven geven in een – best verdienstelijke – oorlogsfilm, is haar amoureuze gepruil minder op zijn plaats: alsof Che Guevara tijd heeft de emo uit te hangen.”