Niet meer zo close

Baby don’t go, I just want you here /

Right by your side I won’t hide my tears

Baby don’t go, waited for so long /

I want you so, come on hold me strong

Vijf jonge vrouwen zitten op een beslapen bed. Ze dragen korte jurkjes en wrijven over hun benen. De blonde leadzangeres zingt met licht hese stem over een jongen op wie ze zo lang heeft gewacht, de anderen zetten een fluisterkoortje in. Er klinkt een akoestische gitaarsolo. Dan dalen ze in slowmotion af van de trappen van Montmartre.

Dat was 1997. De videoclip van ‘Baby Don’t Go’ van Close II You, de meidengroep die de Nederlandse versie van de Spice Girls moest worden. Veertien weken stond de single in de Top 40 – langer dan veel Spice Girls-hits. Ieder uur was de clip wel te zien op muziekzenders TMF of The Box. In 1998 kreeg Close II You (spreek uit: close to you – het Romeinse cijfer werd afgekeken van de groep Boyz II Men) in een uitverkocht Ahoy een TMF Award voor beste videoclip.

De enige versie van de clip op Youtube:

Het leek een meisjesdroom. Twee jaar lang toerden ze onafgebroken. Ze waren beroemd. Ze kregen liefdesbrieven van vreemden.

Maar in 2001 ontwaakten ze ruw. De meidenband viel uit elkaar, en dat zit een paar leden nu nog behoorlijk dwars. Nu is hun enige cd alleen nog tweedehands verkrijgbaar. En geld? Dat hebben ze er ook nauwelijks aan over gehouden.

Vandaag, bijna 17 jaar later, zitten ze rond een tafel in een statig pand in het centrum van Roermond. Tenminste, vier van de vijf: Sascha Koninck (35), Natascha Scheffers (42), Marsha van den Berg (39) en Sally Flissinger (40). Ze dragen niet de naveltruitjes meer waarmee ze op de posters in bladen als de Break Out stonden, maar om te zien zijn ze nauwelijks veranderd.

Maar één lid ontbreekt, en niet het minste. Nadja Nooijen is er niet bij. En dat terwijl zij het was die de solo zong in ‘Baby don’t go’ en de meeste andere liedjes. Ze was het boegbeeld van de groep.

Waarom ze er niet is? Niemand heeft nog contact met haar. Ze willen het ook niet over haar hebben. Ze zou zich afzonderen als een kluizenaar.

Wat is er gebeurd met Close II You?

Ze kwamen bij elkaar door audities. Ongeveer honderd jonge vrouwen kwamen erop af. Toen Sascha en Nadja auditie deden, waren ze pas zeventien. Al direct was er ruzie. Een groepslid zou tijdens een concert Nadja’s haren eruit hebben getrokken. Zij werd vervangen door Sally.

Het succes kwam sneller dan verwacht. Hun eerste single ‘Nice & nasty’ was nog maar net ingezongen of het stond al op nummer 1 in Griekenland en Turkije.

Natascha: „Op het vliegveld in Griekenland werden we opgewacht door jankende jongetjes. We gingen nog op stap met Five, die boyband…”

Marsha: „Maar er is niks gebeurd hoor.”

Sascha: „What happened in Griekenland, stays in Griekenland.”

Marsha: „We waren heel braaf…”

Sascha: „Ja, Marsha is pas na Close II You ontmaagd.”

Iedereen lacht.

Maar het was niet allemaal feest. Het succes slokte hen op, zeggen ze nu. Van het een op het andere moment waren ze alleen nog maar met Close II You bezig. De opnames voor de cd, die in 1998 uitkwam, moesten maar tussen de interviews en optredens door. Ze moesten verplicht naar de sportschool, dansjes oefenen. Hun families zagen ze nauwelijks.

„Iedere maand kregen we een fax met een rooster waarop stond wat we per dag moesten doen”, vertelt Marsha. „Als er een gaatje was, werd je voor iets ingepland.”

Dat management bepaalde ook hoe ze hun haar moesten dragen en welke kleren ze aan moesten trekken. Net als de Spice Girls moesten ze er verschillend uitzien. Sascha: „We hadden niet zo in de gaten dat we onderdeel waren van een concept. Zeiden ze dat ik een staart in moest doen, dan deed ik juist wat anders.”

Een typisch weekend voor Close II You, volgens Marsha: om vijf uur ’s ochtends vertrok de groep vanuit Eindhoven naar Hilversum voor een interview bij Koffietijd. Daarna was er een interviewdag, daarna moesten ze naar de TMF-studio in Bussum. Vervolgens gingen ze naar Limburg voor een optreden in een disco, om direct door te rijden naar Brussel. Van daaruit vlogen ze naar Finland voor een optreden op een cruiseschip waar ze mensen van de platenmaatschappij, Sony, ontmoetten.

Daarna: wéér een opname voor een tv-uitzending. „Diezelfde avond stonden we in de Melkweg in Amsterdam.”

Natascha: „De werkdruk was zó hoog. We hadden amper vrije tijd. Na twee jaar kregen we pas een week vakantie. We hadden een voller schema dan de Spice Girls, want wij moesten echt élk interview aannemen. De managers en de platenmaatschappij dachten: we moeten nu pakken wat we pakken kunnen. Ik weet zeker dat als we af en toe een weekje rust hadden gehad, we veel langer hadden bestaan.”

Sascha tegen Sally: „Weet je nog die keer dat je flauwviel op het podium? Terwijl jij werd weggesleept, moesten we doorzingen.”

Natascha: „Het is vaker gebeurd. Stonden de tourmanagers te schreeuwen vanuit de coulissen: door, doorgaan! We moesten dan elkaars partijen overnemen, dat ging altijd mis. Na het optreden kregen we commentaar: waarom viel het stil toen die of die had moeten zingen?” Sally: „Het ergste vond ik dat we in interviews moesten liegen over vriendjes. We mochten geen verkering hebben. Vrijgezelle meiden waren beter voor de markt.”

Pas als de financiën ter sprake komen, slaat de stemming om. Ze zijn er nog steeds boos om: ze hebben nooit royalty’s ontvangen voor hun cd Closer. Of ze zijn uitgebuit? Ja, klinkt het in koor. Natascha denkt dat ze tonnen zijn misgelopen.

Marsha: „Als we een vraag hadden over de betalingen, hield het management zich van de domme. Je kon niemand vertrouwen.”

Natascha: „Het product moest verkocht worden en wij moesten gewoon onze kop houden. Er kwamen allerlei vage facturen die van het geld van onze optredens werden betaald.”

De prijs voor een optreden was in de hoogtijdagen 10.000 gulden. Ze traden vaak ’s nachts op in discotheken, soms wel drie keer in één nacht. Volgens Sally kregen ze 325 gulden voor een half uur zingen. Sally: „Maar het gaat vooral om die royalty’s. We kunnen nu wel weer met die mensen door één deur, maar achteraf gezien had het management ons niet zo moeten naaien.”

Niet langer liegen

In 2001 ging Close II You uit elkaar, volgens Natascha omdat de producers hun zinnen hadden gezet op een boyband: All Of Us. De Spice Girls waren gestopt, terwijl internationaal de Backstreet Boys nog succes hadden. Close II You werd in de ijskast gezet. Groepsleden stopten ermee om verschillende redenen: studie, ruzie. Sally zat tegen een burn-out aan.

Niet alleen in de groep was er ruzie, ook de producers raakten gebrouilleerd. De groep werd gedwongen partij te kiezen. Nadja, Sascha en Natascha probeerden het nog als het trio GTO (Girls Together Outrageously). Ze brachten één single uit. Het gedroomde succes kwam er niet. Ondanks de ruzies en het gesteggel over geld kijken ze met trots terug op hun tijd bij Close II You. Niemand had het willen missen.

Over hun vriendjes hoeven ze niet meer te liegen. Ze hebben alle vier een relatie, alleen Sally heeft geen kinderen. Ze is ook de enige die nog in de muziek zit – ze reist door heel Europa als zangeres van de Hermes House Band International. De tafel waaraan we zitten hoort bij het modellenbureau van Sascha en Natascha, die ervan dromen om zelf nog eens een meidenband te lanceren. Marsha heeft met haar man een badkamerzaak.

Ieder jaar worden ze nog gebeld of ze het niet nog eens willen proberen. Voor jaren 90-feestjes. Door producers die willen meeliften op het vroegere succes. Eén keer gingen ze erop in. Voor een afstudeerproject van mediastudenten in 2011. Voor het programma The Comeback, te zien op YouTube, namen ze opnieuw een single op (‘Fuel to my fire’). Gewoon voor de leuk.

De reünie was van korte duur. Het nummer vonden ze vreselijk.

Maar Nadja was er niet bij. Waarom niet? En waarom zit ze nu niet aan tafel? Was er sprake van jaloezie? Nee, zeggen ze: ze gunden elkaar alles. De periode zou te heftig zijn geweest voor Nadja. Ze zou moeder zijn geworden en niets meer te maken willen hebben met showbizz. Het woord ‘trauma’ valt.

Marsha: „We waren na Close II You allemaal overwerkt. Ik denk dat het er bij haar meer heeft ingehakt. Wij vieren zien elkaar nog af en toe, het is fijn als je die ervaring kunt delen. Niemand anders begrijpt wat wij hebben meegemaakt.”

Ze had als laatste contact met Nadja. Ze weet waar ze woont, maar wil niet zeggen waar. „Geloof me: ze is er klaar mee.”

In my dreams I know you’re always by my side /

Everywhere I go you linger in my mind

I’ve been waiting so long for a special guy /

Then you came to lift me up and make me fly

‘Hebben ze weer over geld geklaagd?” Ed van Otterdijk wil best zijn kant van het verhaal vertellen. Close II You was zijn geesteskind. Met Eeg van Kruysdijk vormde hij het producersduo, zij schreven de liedjes. Met zijn toenmalige vrouw Angeline deed hij het management. De manier waarop Close II You uit elkaar ging, frustreert hem nog steeds. „We hebben er allemaal zo veel in geïnvesteerd. Juist op het moment dat we internationaal moesten doorbreken, was het over.

„Het probleem was dat iedereen op de voorgrond wilde treden. Er was jaloezie onderling. Het waren natuurlijk ook geen muzikanten in hart en nieren, maar jonge mensen die na drie maanden ineens overal op tv kwamen. Een drummer en een bassist weten dat ze in een band achteraan zitten. Als zij denken dat ze ook Mick Jagger moeten zijn, gaat het mis.”

Hoe belangrijk was het dat iedereen goed kon zingen? „Kijk, Nadja en Sally waren heel goed. Dat was belangrijk voor de plaat. Maar we wisten dat niet iedereen vocaal sterk hoefde te zijn. Uiteindelijk wilden de anderen toch ook allemaal een solootje. Als je ‘Somebody’ luistert, onze derde single, hoor je dat ze daar niet geschikt voor waren.”

En hoe belangrijk was het dat ze er goed uitzagen?

„Héél belangrijk. Het waren de hoogtijdagen van de videoclip: daar moest je je succes vandaan halen. We wilden mooie, aansprekende meiden. Dat maakte echt uit. Sascha en Natascha hadden al ervaring als model. We staken veel geld in de kleding en styling, we maakten dure clips.”

Ze waren gewoon te jong om het te begrijpen, zegt de producer. En die geldkwestie? Allemaal onzin, zegt hij. „Tsja. Ze zaten gewoon bij een boekingskantoor dat netjes het geld overmaakte. Dat kantoor vroeg 20 procent, zoals bij iedereen. Voor meiden van achttien, twintig verdienden ze echt erg goed hoor.”

De royaltykwestie kan hij ook verklaren: die hebben ze niet gekregen omdat de dure clips nog niet zijn afbetaald. De clip van ‘Friends’ (hoogste notering in de Top 40: 27) kostte 120.000 gulden.

Zelf is hij er niet rijk van geworden, zegt hij. Hij deed het ook niet om het geld. Er was concurrentie zat: er waren tal van meidenbandjes. Solid Harmonie, All Saints. De veejays van TMF kwamen met een groepje. Waarom zou juist dat van hem succes hebben? „Ik deed het omdat het fantastische muziek was om te maken. Alleen kreeg ik ze niet in het gareel.”

Ook bij de platenmaatschappij wekte dat ergernis. Die klaagde dat de meiden niet professioneel genoeg waren. Gerard Rutte, destijds namens Sony verantwoordelijk voor Close II You, bevestigt dat. Zijn lezing: ze hadden niet de juiste mentaliteit.

Van Otterdijk geeft toe dat hij ze liet liegen over hun vriendjes. „Als jij een aantrekkelijke vrouw bent, is het voor de verkoop niet handig als je uitstraalt dat je niet te krijgen bent. De Backstreet Boys zeiden ook niet dat ze homo waren. Dat ik ze heb aangezet tot liegen klinkt ook weer zo… Het was strategie! Zo’n meidenband is theater, je hebt een droom in stand te houden. Een meidengroep is gewoon een product. Een potje pindakaas.” De TMF Award zit in een verhuisdoos. Van Otterdijk bewaarde hem in zijn studio in Waalre die hij onlangs verkocht. Later scoorde hij nog hits met kindermeidenband Djumbo, toch blijft hij trots op ‘Close’. „We hebben 75.000 singles verkocht van ‘Baby don’t go’. Van het album verkochten we 65.000 exemplaren. Dat zijn cijfers, hoor.”

Met de reünie in 2011 hebben ze alles uitgesproken. Weet hij ook waarom Nadja er niet bij was? „Geen idee. Ze was de ster. Ze wil klaarblijkelijk een ander leven. Ik begrijp dat niet.”

Hold me in your arms /

Like you never go away

I’m waiting for your touch /

Just begging you to stay

Nadja Nooijen bestaat niet meer. Ze heeft geen website, geen Facebook, geen Twitter. Het laatste wat je vindt als je haar googelt, is een nummer van dj Roger Shah dat ze heeft ingezongen in 2011.

Maar niemand is onvindbaar. Nadja heeft de achternaam van haar man aangenomen, blijkt uit een huwelijksaankondiging in een nieuwsbrief van de rooms-katholieke kerk in Deurne. Haar man is wel op internet te vinden: hij is ondernemer. Ik bel hem op, hij legt het interviewverzoek voor.

Ze moet er wel even over nadenken, zegt hij. Reden: ze is twee weken eerder bevallen van een dochter.

Ze zegt ja.

Een week later. Nadja heeft haar baby in een wit dekentje gewikkeld. Haar blonde haar draagt ze in een vlecht die over haar linkerschouder hangt. Als het meisje geluid maakt, wiegt ze het zachtjes heen en weer. In de keuken van haar huis in Vlierden hangt een slinger vol met kaartjes.

Ze kreeg deze week niet alleen felicitaties. Ze laat een brief zien met een persfoto uit de begindagen van Close II You. „Van een fan. Of ik die foto wilde signeren”, zegt ze. „Daar neem ik wel de tijd voor. Het is toch bijzonder dat er na zo’n lange tijd nog aan je wordt gedacht.”

Toen ze ‘Baby Don’t Go’ inzong, was ze pas 17. Nu is ze 36. Dat zij de lead had in hun hit en op de voorgrond werd gezet, daar had ze moeite mee – lastig tegenover de anderen. In de huiskamer bewaart ze de gouden plaat die ze kreeg voor de single die haar voor een paar jaar een BN’er maakte.

Eigenlijk had er óók een gouden plaat moeten hangen voor het album. En dat is precies de reden ze geen contact meer heeft met de andere leden.

Die hebben haar vaak benaderd. Of ze weer eens iets samen zouden doen, zouden optreden. Drie jaar terug werd ze wéér gevraagd voor een reünie, deze keer voor het programma The Comeback. „Ik werkte in Den Bosch als verkoopster in een dameszaak”, zegt ze. „We waren onderbezet, ik kon geen vrij krijgen voor de draaidagen. Toen werd ik gebeld door de zoon van onze oude producer Ed van Otterdijk, Jan. Die zei: we hebben je nodig voor de Close II You-sound, kun je dan ten minste de opname inzingen? Hij beloofde dat ik de gouden plaat zou krijgen als ik mee zou werken.”

Ze deed er lacherig over. „Ik zei: die gouden plaat wil ik hoe dan ook, al moet ik ervoor betalen, zeg maar wat het kost. Maar ik had echt geen tijd. Daarna heb ik niets meer gehoord. Iedere keer als ik belde of een mailtje stuurde, gaven ze niet thuis. Later hoorde ik op de radio dat de andere vier leden er wel een hadden gekregen. Ik dacht: waarom ik niet? Ik heb jaren de kar getrokken.

„Het voelde als chantage. Een steek in de rug. Ik heb Marsha gebeld, met wie ik toen nog goed contact had: waarom zijn jullie niet voor mij opgekomen? Ik heb het toch ook verdiend? Marsha zei dat ze er alles aan had gedaan. Ik vond het zo zwak. Toen wist ik: nou is het klaar. In mijn tijd bij Close II You voelde die meiden als familie. Die band bleek niet zo veel waard als ik dacht.”

Na Close II You werkte Nadja als model en zong ze trancenummers in. Toen ze een relatie kreeg, koos ze ervoor om afscheid te nemen van de muziek. „Ik had behoefte aan zekerheid. Ik wist wel hoe het is om alleen in hotels te slapen. De droom van een gezin stond voor mijn neus.”

De reden dat ze geen Facebook heeft? Gewoon niets voor haar. „Niet iedereen hoeft alles van me te weten, maar ik wil me heus niet afzonderen hoor.”

Ze geniet ervan dat ze haar zoontje naar school kan brengen. En als haar dochtertje wat ouder is, wil ze verder gaan met haar hobby: oude meubels opknappen. Toch denkt ze nog vaak terug aan de hectische jaren. „Een vol Ahoy dat jouw liedje zingt, dat geeft zo’n kick. Maar ik ben realistisch. Je kunt wel eeuwig het succes nastreven, maar als het één keer niet echt van de grond komt, en de volgende keer ook niet, en met zo’n reünie niet… Ik snap niet dat je het dan nog blijft proberen.”

Als de andere groepsleden het verhaal over de gouden plaat horen, zeggen ze dat ze er niets van wisten. Maar Jan van Otterdijk, de zoon-van, laat desgevraagd weten dat hij van de andere groepsleden opdracht kreeg juist géén gouden plaat voor Nadja te regelen. Had ze maar mee moeten doen met de reünie. < <