Onnavolgbaar Aphex Twin

De lome stotterende breakbeats, de old skool ravesynths, de halve tonen en de acid in de openingstrack van Syro roepen meteen herkenning op: hier hebben we te maken met Aphex Twin. Dertien jaar na Drukqs (2001) was het weer tijd om muziek uit te brengen voor Richard D. James (43). Je merkt dat ‘RDJ’ familieman is geworden. Opvallend vaak verweeft de elektronicapionier stemfragmenten van zijn naasten in zijn nieuwe plaat – zoals de stemmen van zijn zoons op het tijdens Kerstavond gecomponeerde XMAS Eve. Die vrij vloeiende melodie lijkt te zijn geschreven voor een lange roadtrip; de filmische muziek blijft gedurende tien minuten boeien door subtiele verandering. Het album is gevarieerd. Er zijn uitgesproken funky tracks, je hoort woede op 180db en berusting in het laatste pianoadagio. Al is Syro niet zo grensverleggend als eerder werk, de complexe arrangementen en onwaarschijnlijk harmonieuze melodielijnen zijn onnavolgbaar Richard D. James.