Genieten

Een sympathieke houding van een tegenstander verzacht de pijn van een verloren duel. Ik vond een filmpje met de Argentijnse keeper Romero. Hij had in de halve finale net als penaltykiller de inzetten van Ron Vlaar en Wesley Sneijder weten te keren.

Romero glom voor de televisiecamera. Ja, hij was natuurlijk blij. De keeper wilde vooral zijn ouders bedanken die de wedstrijd op televisie hadden gezien. Ze hadden hem op afstand gesteund. Hij wees ook naar de tribune, waar zijn vrouw en broers zaten.

Romero had tijdens het toernooi een vlasbaard laten staan, wat hem een charmant uiterlijk gaf. Zijn stem sloeg over. Het was de keeper allemaal even teveel.

De Argentijn was eerlijk; een penalty stoppen, dat had alles te maken met suerte. Het Spaanse woord werd ondertiteld met ‘geluk’. Al had Romero wel een spiekbriefje bij de hand gehad met de favoriete hoeken van de Nederlandse penaltynemers erop.

Romero werd gevraagd wat hij tegen zijn Argentijnse landgenoten wilde zeggen die zondag massaal naar het stadion Maracanã in Rio de Janeiro gaan.

„Geniet van het moment”, antwoordde de keeper.

Dat moest ik ook maar eens doen, genieten van het moment. Misschien had Romero gelijk. Niet te veel vooruitkijken, niet te lang terugblikken.

Ik maakte een espresso voor mezelf. Het was genieten, van de licht bittere smaak. Het moment, daar ging het om. Een glas koud water. Heerlijk.

Tevreden zette ik de televisie aan. Het Sportjournaal. Over het trainingsveld sjokte de selectie van Nederland met de last van de verloren halve finale op hun rug.

Hoe moest ik genieten tijdens deze troosteloze rondgang?

Ik zette de televisie uit en liep naar mijn contrabas. Mijn wijsvinger plukte aan de E-snaar. Het lage geluid kwam via de F-sleutels uit de klankkast. Echt vrolijk werd ik toch niet van dit moment.

Die aardige Romero, die zondag tijdens de finale op de doellijn van een uitverkocht Maracanã stond, die Argentijnse keeper had mooi praten.