Was die docu het beste voor Kees? In brieven vertelt hij hoe het met hem gaat

Twee weken geleden werd de indrukwekkende documentaire Het beste voor Kees uitgezonden. Hoe gaat het inmiddels met de autistische Kees Momma? Wordt hij veel herkend, tekent hij nog? Hoe is het met de huizenjacht? Het antwoord komt van hemzelf, via brieven op Facebook.

Iedereen die de documentaire gezien heeft (650.000 mensen die avond, 370.000 mensen op Uitzending Gemist), heeft de autistische Kees in de armen gesloten. Tegelijkertijd kun je je daar ongemakkelijk bij voelen: mag je hem zielig vinden, of dapper, of lief? Het is tenslotte een volwassen man. Op zoek naar een huis voor zichzelf om in te wonen als zijn ouders, beiden in de tachtig, er niet meer zijn.

We leerden hem in de film kennen als een intelligent, welbespraakt iemand die desondanks niet te veel prikkels van buiten moet krijgen. Geen harde geluiden, geen onverwachte wendingen. Geen Mediterraans klimaat. Geen korte rokjes.

Eén vraag blijft hangen na het zien van de film: hoe gaat het nu met hem?

Daar geeft de Facebookpagina van de documentaire antwoord op. Kees schrijft op die pagina namelijk regelmatig brieven aan Monique Nolte, de regisseur.

‘Blijkbaar word ik een bekende Nederlander’

Vlak voor de uitzending publiceerde onder andere NRC een stuk over hem. Daar werd hij op straat al op aangesproken, schrijft hij op 1 juni, een dag voor de uitzending van de documentaire. Toch gaat het gewone leven zijn gang: hij is bij de muziekwinkel geweest.

“Voor de boekenbonnen die ik op mijn verjaardag zal ontvangen heb ik al een keur van prachtige nieuwe muziekwerken op het oog die ik graag wil aanschaffen en die mij nog jarenlang luisterplezier zullen geven.”

Hij voorzag toen al dat het “storm zal lopen” als hij eenmaal op Nederland 2 te zien was geweest. Daarom nam hij weinig nieuwe projecten - hij tekent veel - op zich. En ja hoor, een dag later:

“Van mijn broer Jasper kreeg ik een mail dat ik op Twitter een Trend Topic ben. Dat houdt in dat ik het meeste besproken onderwerp op dat medium ben. Er schijnen zo’n 5 miljoen Nederlanders gebruik te maken van Twitter. De mensen schijnen zo onder de indruk te zijn van de uitzending. Blijkbaar word ik serieus een bekende Nederlander!”

‘de Duitsers haten, dat gaat absoluut te ver’

Een aantal dagen na de uitzending werd een specifiek fragment, waarin Kees uitvalt naar een Duitse automobilist, een enorme hit op YouTube.

Heeft hij dan zo’n hekel aan Duitsers? Kees reageert op Facebook:

“Ik heb in het algemeen niet zulke prettige ervaringen met de rijstijl van Duitsers. Vooral als zij in het buitenland rijden. In Frankrijk, België, alsmede ons land heb ik dikwijls vervelende Duitse automobilisten meegemaakt. Keihard scheuren, snijden, toeteren en bumperkleven bepalen het wangedrag. Dan verdienen zulke gasten ook een Duitse scheldkanonnade. In Duitsland zelf valt het nog wel mee, al kan het op de Autobahn er soms wel wild aan toe gaan. Maar de Duitsers haten, dat gaat absoluut te ver. Kommt nicht in Frage. In de persoonlijke omgang heb ik genoeg Duitsers meegemaakt die heel beleefd en aardig zijn. Vaak aardiger dan Fransen of Belgen.”

‘Ik voel me niet altijd even safe in het openbaar’

Kortom: de brieven van Kees zijn prachtig geschreven en combineren zijn ervaringen als ‘bekende Nederlander’ vaak met een persoonlijk, alledaags verhaal alsof het allemaal niet gebeurd is. Over een wandeling, of de zoektocht naar een huis. Ze geven een mooi beeld van hoe het met hem gaat. Het gaat over het algemeen goed, schrijft hij meerdere keren, al zijn niet alle reacties leuk.

3 juni:

“Ik word voortdurend in de watten gelegd en men loopt mij over met complimenten. Dat geeft al zoveel steun en geruststelling.”

5 juni:

“Verder kreeg ik een schitterende ansichtkaart in de bus van ene mevrouw Loek Knippels uit een plaats ergens in Noord-Brabant. Een tuinbankje met rode en witte rozen. De kaart was mooier dan de inhoud van de brief zelf.”

12 juni (afgelopen donderdag):

“Maar er zijn helaas ook figuren (mannen) die mij naroepen. Ze slaan een toon aan als of ze lolletjes met me willen maken. Leuk doen, maar niet leuk zijn. Daar houd ik niet zo van. Ik voel me niet altijd even safe als ik me in het openbaar begeef.”

De brieven van Kees (en alles wat er verder omtrent de documentaire gebeurt) kun je hier volgen. Je kunt zelfs een foto van je huis laten tekenen door Kees, die dat graag voor je doet om ‘ledigheid’ tegen te gaan.