Ondertussen op kantoor

Afscheidsborrels zijn natuurlijk vreselijk. Alleen sadisten gaan er graag naartoe. Het drama, de stilte na de grappen die niet grappig zijn, de tragiek. Maar ook het geleur met de afscheidsenvelop en dat er uiteindelijk maar 13 euro in zit. De vertrekker die klaarstaat met een opgedofte vrouw en kinderen, en dat er niemand komt. De saaie speeches omdat er met de beste wil van de wereld niks leuks uit die saaie lul te persen was. Het gehuichel ook altijd. Als de vertrekker vertrekt naar een veel leukere baan is iedereen jaloers. Als iemand stom was, mag je dat natuurlijk weer niet zeggen. En als iemand geweldig was, wordt iedereen weer veel te dronken en te melancholiek om de rest van het jaar ook nog maar iets te kunnen presteren.

En toch zou ik híér al iets belangrijks over afscheidsborrels willen zeggen. Namelijk dat hoe verschrikkelijk ze ook zijn, ze wel heel belangrijk zijn. Zowel voor de vertrekker, die een totaal zinloos tijdperk nog enige zin moet geven; als voor het bedrijf om te laten zien wat voor bedrijf het wil zijn. Alleen een fatsoenlijk, ruimhartig en sportief bedrijf gunt mensen een waardige aftocht. Toon mij uw afscheidsborrels en ik zeg wat voor bedrijf u bent.

Daarom zeg ik: laten we stoppen met de kansloze speeches en de gelimiteerde budgetten en voor iedereen, en dan bedoel ik dus iedereen, een knalafscheid organiseren met een gouden horloge. Ook voor de wanhopig slechte jaarcontractant die er maar drie maanden zat. Laten we er professionals opzetten. Nederland zit vol met kwijnende zzp’ers: zet die bovenop de hoofdgast en laat hen leuke dingen bedenken, foto’s maken en wijn en happen organiseren. Laat het zaakje desnoods sponsoren. Gegarandeerd dat iedereen dan komt.

Verder regelen we eindelijk eens een goede speechert. Ik wil geen stamelende managers meer zien die tien minuten van tevoren nog even het LinkedIn-profiel hebben gegoogled, nee, ik wil iemand die de ontroering naar de traanklieren brengt en het meest onbeschofte dronkemansgeroezemoes doet verstommen. Elk bedrijf heeft iemand die dat kan. Zorg dat déze persoon fulltime voor alle speeches wordt vrijgesteld. Bel anders Eberhard van der Laan.

Vervolgens zorgen we dat er iets te huilen valt. Is er niets ontroerends te bedenken, verzín dan iets, dondert niet wat, de vertrekker zal echt niet protesteren, die is allang blij dat er een mooi verhaal is. Verder moet er veel geslijmd worden, maar pas op: niets zo pijnlijk als uren de loftrompet over iemand steken die vervolgens wegmoet. Vertel dus gerust dat hij altijd te veel vakantie opnam, dat hij als wachtwoord fuck69Henk (de baas) heeft en dat hij op zondag altijd het voetbalclubblad kopieert.

Bel de ouders voor details uit de oude doos. Laat het hoge haar zien dat ze droegen, het haar überhaupt, laat zien dat ze ooit een figuur hadden. Gegarandeerd dat je dan nooit meer iets van ze hoort. Want ook dát is de afscheidsborrel: wat was het mooi, maar weg is weg.