In ‘Amsterdammers’ van Orkater worden krakers overtuigend klagende huiseigenaren

Onder luid gejoel komen ze de zaal in stormen – op kisten, in lange zwarte leren jassen en met Arafatsjaals. In het halfduister van de voormalige discotheek Marcanti is de toon gezet: dit zijn de jaren tachtig, de tijd van leegstand en krakersprotest. Overtuigend agressief brengt een groep amateurs op rockmuziek de rellen tot leven. Te midden van de schermutselingen ontmoeten Peter (Leopold Witte) en Ellen (Margôt Ros) elkaar. Tussen het los-vaste koppel en huisvriend Hans (Geert Lageveen) ontstaat een levenslange vriendschap. Het publiek ziet decennia verstrijken, en aanschouwt wat de tijd doet met dit trio, met hun dromen en idealen.

Lageveen en Witte, die ook de tekst schreven, weten met regisseur Gijs de Lange overtuigend opeenvolgende tijdvakken te treffen. Eerst de dwangmatige collectiviteit van het krakershol, dan de extravagante feesten in de jaren negentig, de overspannen arbeidsmarkt van begin jaren nul en het heden, met de voormalige krakers als klagerige huiseigenaren.

Het zijn rake, geestige typeringen, prachtig onderstreept met muziek en kostuums. Dat ze niet altijd het stripboekniveau ontstijgen, hindert allerminst: alles draait om de sfeer, en die overtuigt. Muzikant/ componist William Bakker zorgt voor een meeslepende soundscape en er wordt fantastisch gezongen door Club Gewalt. Amsterdammers heeft als grote troef bovendien ruim vijftig Amsterdamse vrijwilligers, met wier inzet imponerende massascènes mogelijk zijn.