Filosofieklasje in een aardig spreekstuk

„Ready, set… think.” Met die woorden start het gedachtenexperiment dat Mr. Zimit, leraar van een geprivilegieerd filosofieklasje in Jakarta heeft bedacht. Hij wil zijn studenten laten ‘toepassen’ wat ze allemaal geleerd hebben. Dat de film zich in Indonesië afspeelt heeft geen noemenswaardige betekenis voor de plot, al helpt het natuurlijk dat de atoomramp die de leerlingen zich moeten voorstellen zich steeds op fotogenieke locaties als de Prambanan-tempel in Jogjakarta afspeelt.

Het is een nogal geforceerde manier om beelden te verzinnen bij een ideeënfilm met een intrigerend uitgangspunt. De twintig studenten moeten bedenken welke tien er een jaar lang in een bunker mogen overleven na een atoomramp, en krijgen steeds gecompliceerdere dilemma’s voorgelegd. Liever met een timmerman dan een harpist de toekomstige samenleving opbouwen? Maar wat als de ambachtslieden die je hebt uitgezocht niet voor nageslacht kunnen zorgen? Op zulke punten wordt de film prikkelend, en worden de leerlingen met de grenzen van hun denken geconfronteerd. Maar het is meer een spreekstuk dan een onderhoudende film.