Als iemand het chanson kan redden, is dat Bart van Loo

Het Franse chanson is dood, maar moet weer tot leven worden gewekt. Dat is, zegt de francofiele auteur en presentator Bart van Loo, de „schone plicht” die hij vervult. In diverse boeken, in De wereld draait door en nu ook in het theaterprogramma Chanson, une belle histoire. Daarin houdt hij, samen met de aanstekelijke vijfmanscombo Eddy et les Vedettes, een avondvullend pleidooi voor de unieke combinatie van poëzie en muziek die zulke wondermooie liedjes heeft opgeleverd.

Van Loo vertelt, gepassioneerd en soms zelfs ietwat clownesk, terwijl Vedettes-zanger Frank Mercelis de muzikale illustraties recht doet door bij elk nummer een gepast timbre aan te heffen. Gretig valt de presentator op zijn onderwerp aan door zijn publiek („salut les copains”) in gedachten mee te nemen naar de Pont Neuf in Parijs, waar bij elk monument een chanson past – en vaak ook een anekdote. Over de Franse oorsprong (Lully) van het Engelse volkslied, bijvoorbeeld. Of over de rol van generaal De Gaulle in de carrière van Françoise Hardy. Van Loo lijkt zulke wetenswaardigheden bij tientallen uit zijn mouw te schudden en maakt er barokke boutades van. Of hij voortdurend voor honderd procent de waarheid vertelt, doet er minder toe. Op zijn minst lijkt het meestal wel een béétje waar. En hij schrikt trouwens ook niet terug voor volle ernst – onder meer over de laatste plaatopname van Jacques Brel.

Zo is Chanson, une belle histoire een met smaak samengestelde compilatie van Franse topchansons, vrijuit associërend van Charles Trenet tot en met Michel Fugain, met luisterrijk commentaar. Als iemand dit genre weer tot leven kan wekken, moet dat Bart van Loo zijn.