Gisteren pas ontdekte ik dat mijn huis in ‘een culinair proefgebied’ stond. Ik woonde in een stukje Amsterdam dat door damesbladen al lang was omschreven als ‘clean eating is helemaal hot en happening’. Een Bermudadriehoek van gezond-eet-concepten in volkswijk De Pijp waarin alle snackbars, shoarma- en döner-kebabzaken keihard werden vervangen door yoghurtbars, tarwegrasshops, soepwinkels, Japanse en Koreaanse afhaalzaken en ‘eetwinkels’ met namen als ‘Hutspot’. Zelfs snackbar Barbarella, toch een instituut onder taxichauffeurs, had eraan moeten geloven. Alleen de FEBO hield nog stand, maar dat was een kwestie van tijd en dat wisten ze zelf ook wel.
Gisteravond, het voetbal was al begonnen, wandelde ik Bilder & De Clercq, het nieuwe concept om de hoek, binnen. De hele sfeer daar was er een van gezond, fris en biologisch. Ik stond nog wat onwennig om me heen te staren, toen een fris gezicht met een baard me aansprak. Of ik bekend was met het stappenplan?
Inspiratie – Kiezen – Koken – Genieten.
Hij voegde eraan toe dat hij de ‘schelvisschotel’ kon aanraden.
„Die staat in een kwartiertje op tafel.”
„Maak dat maar”, zei ik.
Ik had het verkeerd begrepen. Ik moest ‘de route’ zelf lopen, de producten in een mandje doen, afrekenen en dan zelf gaan koken.
„Dat willen we echt, dat u zelf gaat koken. Dat is onze filosofie.”
Ik wist dat niet, verexcuseerde me en begon aan een warrig verhaal over kant-en-klaar en afhaalmaaltijden waarvan ik nu wist dat ze die daar beslist niet hadden.
De jongen friemelde aan de grote blauw-wit geblokte theedoek die hij aan zijn riem had hangen en zei dat hij dat ‘jammer’ vond.
„Omdat koken maar een kwartiertje van uw tijd kost.”
Daarna: „Het is zoveel leuker!”
„Ik ga nu geen schelvisschotel maken”, zei ik vriendelijk, maar eigenlijk wilde ik het schreeuwen.
Als ik dan toch wilde afhalen, kon hij SLA adviseren, dat zat aan de overkant van de straat. Ik naar SLA, een winkel met de tekst ‘eat. share. live’ op de ruit. In de etalage zat een vrouw achter een grote kom sla, de kaken malend op mungbonen die ze met een houten lepel tussen het groenvoer uitviste.
In de rij tussen de vrouwen – mannen waren er niet – popten er allemaal vragen in me op. Waarom bestelden ze hier ‘eerlijke espresso’ en ‘lekker appelsap’ in plaats van espresso en appelsap?
De vrouw aan wie ik het vroeg, was uit een ander stadsdeel komen joggen en zei: „Ik denk omdat het nu onze tijd is.”