Troostprijs

Ik was voor Sven Kramer. Juist omdat hij niet op de uitreiking was. Op de dag dat sporters hun gehuurde black tie om hun stierenhals proberen te krijgen, lag de schaatskampioen te zweten onder een paar gewichten.

Sportman van het Jaar is een troostprijs vergeleken bij een olympische medaille. Sven Kramer wil geen troostprijzen. Hij houdt niet van troosten. Hij houdt niet van verliezen.

De schaatser wilde zijn strakke schema van trainen en rusten niet opgeven. Dan ben je al snel een arrogante klootzak, een schijtluis en een aansteller. Het zal Kramer worst zijn. Er gaat niets boven sporten terwijl iedereen een dag vrij neemt. Als een brandweer die op oudejaarsnacht mag blussen.

Kramer had nog een andere reden van wegblijven aangevoerd: de kans op ziekte tussen alle genodigden in de feestzaal was groot. In één klap werden alle opgedofte sportbobo’s en vips gebrandmerkt als ongezonde pafzakken die hun groene fluim hoestend in de plantenbakken achterlieten.

Kramer had een videoverbinding met de zaal. Dat viel me van hem tegen. Toch een knieval naar die verslavende aandacht.

Toen Epke Zonderland als winnaar werd uitgeroepen vertrok Kramer (met een shirt van medegenomineerde Robben aan) geen spier. Het kwam vermoedelijk door de vertraging op de lijn. Kramer werd snel van de buis gehaald. Het paste geheel in zijn onaangepaste stijl.

Kramer wil drie olympische medailles winnen om daarmee die foute wissel uit ons collectief geheugen te wissen. De rest is bijzaak.

Terwijl alle Nederlandse topsporters voorzichtig aan de alcohol nipten, deed Kramer het licht uit in zijn slaapkamer. De sportman van 2014 was vertrokken.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.